Η αθανασία (?) του διαδικτύου...

Νέος, καλοφτιαγμένος, για κάποιες ωραίος,

πολυπράγμων, δραστήριος, πρόσφατα και στα καλλιτεχνικά μη πω της πίστας, (δηλ. της βαριάς πίστας, επιπέδο εθνικής ελλάδος)


...τέζα.

Έμφραγμα, ή κάτι ανάλογο, σαν απρόσμενη έκρηξη τσαντίλας της στεφανιαίας που έμοιαζε με τη Λ. Κηφισού (το ποτάμι ντε) Παρασκευή απόγευμα ή πρωϊνό Δευτέρας...

και τί μένει?

Ένα χαμόγελο, ένα σίγουρο, γεμάτο αυτοπεποίθηση και κέφι χαμόγελο να σε κοιτάζει από το προφίλ στο facebook, να σου μιλάει για όσα έγιναν, να σε καλεί στα μελλούμενα, που παραπέμφθηκαν σ' ένα μέλλον κάπου αλλού...

και η σελίδα έρμαιο όσων μπαίνουν για ευχηθούν "καλό ταξίδι" ή (δυστυχώς πραγματικότητα) να μουτζουρώσουν με άκαιρες ανοησίες τον "τοίχο", και ποιος να τον καθαρίσει μετά...

Τί γίνεται με τη διαδικτυακή μας ζωή?

Πόσο προετοιμασμένοι είμαστε, ή θέλουμε να είμαστε για το ότι όσα γράφουμε, όσα ανεβάζουμε, ταξιδευτές αέναοι οι σκέψεις μας σ' ένα κόσμο τόσο νοητό και τόσο πραγματικό ταυτόχρονα μάλλον θα επιζήσουν ημών, θα διαιωνίσουν την ύπαρξη μας αλλά ίσως ανεξέλεγκτα, ευάλωτα, σίγουρα όχι δικά μας πλέον ?

Εκτός από σπάνιες περιπτώσεις ανθρώπων που χρησιμοποιούν συνειδητά το διαδίκτυο εν αναμονή του θανάτου, όλοι οι υπόλοιποι μάλλον λειτουργούμε ως εν δυνάμει αθάνατοι.

Θα μου πείτε, άμα πεθάνω, σκοτίστηκα για το ιστολόγιο, και το φούμπου, σεβαστόν, αν και θα περίμενα να αντιμετωπίζουμε λίγο πιο ως περιουσιακά μας στοιχεία όλα εκείνα που εκπορεύτηκαν από εμάς, μας συνέδεσαν με άλλους, δημιούργησαν μια παρουσία που αλληλεπιδρά με το νοερό της έστω περιβάλλον και που αξίζει ίσως να μην αφεθεί στην τύχη της, (υπάρχει άραγε λήθη στο δίκτυο?)

(... σχέδιο ήταν αυτό, ευελπιστώ να επανέλθω)