Κύριε Βουλευτά...

Σοκαριστήκατε?

Ξαφνική και ανοίκεια η στροφή ή μάλλον η αποστροφή του κόσμου προς το πρόσωπο σας, βίαιη και απρόσμενη η μεταβολή από την εκτίμηση, το σεβασμό, ή έστω τη συγκαλυμμένη κριτική στην ευθεία αντιπαράθεση, την επίκριση, την απόρριψη?

Εκπλαγήκατε από την καταπρόσωπο έκφραση της δυσαρέσκειας του κόσμου για τα προνόμια σας, για την τυφλή υποταγή σας στην κομματική πειθαρχία ελέω έδρας, για την φυγοπονία σας όταν εισπράττετε αποζημίωση για να κάνετε τη δουλειά για την οποία εκλεγήκατε και να μετάσχετε σε επιτροπές του κοινοβουλίου?

Τί σας ξένισε?

Το ότι, ακούτε πια όσα λέγονταν για καιρό πίσω από την πλάτη σας? Λέγονταν, το ξέρατε. Μέχρι πότε νομίζατε ότι θα επικρατούσε η κοσμιότης και ο πολιτικός πολιτισμός που σας προστάτευε τη στιγμή που η απόσταση των εισοδημάτων και των παροχών σας από εκείνα των ψηφοφόρων σας (της πλειονότητας τουλάχιστον) αυξανόταν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς?

Ό,τι υφίστασθε το προκαλέσατε κυρίες και κύριοι.

Με τις πράξεις και τις παραλείψεις σας.

Γιατί απωλέσατε την επαφή σας με τον κόσμο. Γιατί δεν οφείλετε να εξηγείτε την πολιτική των κομματικών ηγετών σας στον κόσμο, οφείλετε να μεταφέρετε τις απαιτήσεις των πολιτών στα κομματικά όργανα και ηγεσίες. Και όταν οι εντολές των πολιτών αντιτίθενται στις επιλογές των κομματικών ηγεσιών, οφείλετε να επιστρέφερε στους ψηφοφόρους σας και να ζητάτε από αυτούς οδηγίες. Γιατί αυτοί σας έστειλαν στη Βουλή.

Φυσικά κάποιες από τις εντολές τους θα είναι στενά συνυφασμένες με μικροσυμφέροντα, εύνοιες, προνόμια ατόμων και ομάδων. Εκεί είναι όμως που εσείς, οφείλετε, ναι, ξανά οφείλετε να εξηγήσετε το λάθος, να αποδείξετε την ανωτερότητα του ευρύτερου καλού, να δείξετε την επιλογή όχι την ευχάριστη αλλά τη χρηστή και να πείσετε.

Και πώς θα πείσετε αν δεν δώσετε οι ίδιοι πρώτοι το παράδειγμα? Άγνωστο.

Περιχαρακωθήκατε στη λογική του "νομίμου και ηθικού", προβάλλατε ως επιχείρημα όλες εκείνες τις ρυθμίσεις που κατοχυρώνουν τα προνόμια σας τη στιγμή που γύρω σας διαλύεται ο κοινωνικός ιστός, καταστρέφονται ζωές, γκρεμίζονται όνειρα.

Θα μου πείτε κάποιοι δουλεύετε, κάποιοι ψάχνετε, κάποιοι τεκμηριώνετε, κάποιοι προσπαθείτε.
Κι εμείς. Δουλεύουμε. Μοχθούμε για τον επιούσιο. Για να προσφέρουμε στα παιδιά μας όλα όσα μας υποσχεθήκατε και τα πήρατε πίσω.

Γιατί η δική σας δουλειά (που κάνατε τόση προσπάθεια να αναλάβετε, αν σας βαραίνει αφήστε την και φύγετε) αξίζει δύο συντάξεις και η δική μας έως και καμία?
Γιατί η δική σας δουλειά αξίζει δωρεάν κρατικό αυτοκίνητο τη στιγμή που εμείς δε μπορούμε να συντηρήσουμε το σαραβαλάκι μας που χρυσοπληρώνουμε σε φόρους, τέλη και καύσιμα?

Ψυχραιμία κυρίες και κύριοι ...

Μην ανησυχείτε, ο λαός θα ξεσηκωθεί αλλά αργά ή γρήγορα θα επιστρέψει στα καθ' ημάς, βλέπετε καλή η επανάσταση, αλλά πρέπει να βγει και το όποιο μεροκάματο,

Μην ανησυχείτε, υφίστασθε ένα δυο αγενείς εκφρασούλες στο δρόμο, αλλά θα περάσει.

Γιατί εμείς οι γονείς υφιστάμεθα τη βία του παιδιού μας που μας λέει "χρειάζομαι" "θέλω" κι εμείς το κοιτάμε ανήμποροι, αβοήθητοι, σκύβοντας το κεφάλι και προσπαθώντας να κάνουμε κάτι...που δε μας βγαίνει τις πιο πολλές φορές. Βλέπετε οι διαδηλώσεις δεν πληρώνουν τα φροντιστήρια και οι επαγγελματίες αγωνιστές είναι επάγγελμα καλοπληρωμένο και πιο κλειστό κι απ' αυτό των βουλευτών...

Μην ανησυχείτε, θα μαζευτούμε στη φωλιά μας κι εσείς θα συνεχίσετε να εισπράττετε τη βουλευτική αποζημίωση, μέχρι να ξανάρθετε να ζητήσετε την ψήφο μας εξηγώντας μας τα ανεξήγητα...

...ίσως μέχρι την επόμενη φορά,

εκτός αν είναι αυτή η επόμενη φορά...