Σας έχει τύχει ποτέ να δείτε ταινία με εξωγήινους και να εύχεστε να ηττηθούν οι γήινοι στη μάχη?
Ε λοιπόν σ’ αυτή τη μάχη χάνουν! Επιτέλους!
Γιατί είναι δίκαιο να χάσουν, γιατί πρέπει να χάσουν αφού η νίκη τους θα σήμαινε καταστροφή, αφανισμό κι ερήμωση.
Το Avatar του James Cameron δικαιώνει απόλυτα τη φήμη και την αναμονή που το συνόδευε.
Μια ταινία γεμάτη από ποιητικές εικόνες τοπίων που παραπέμπουν στο 1492, από μάχες που δεν έχουν τα εφε ενός Πολέμου των άστρων, έχουν όμως την ίδια ένταση, από πλάσματα εξαίσια που αφήνουν πίσω τους τους δράκους του Harry Potter ή τον Eragon, γεμάτη από νοήματα που μόνο ένας Claude Levi – Strauss μπόρεσε να χωρέσει στους Θλιμμένους Τροπικούς.
Στο Avatar ο πλανήτης όπου εκτυλίσσεται η ιστορία λέγεται Πανδώρα και είναι η τέλεια εικόνα ενός ενιαίου, ισορροπημένου και συνειδητού οικοσυστήματος του οποίου όλα τα στοιχεία, φυτά, άνθρωποειδή, ζώα επικοινωνούν και μοιράζονται γνώσεις, συναισθήματα και εμπειρίες λειτουργώντας σε μια ισορροπία όπου τίποτε δεν θυσιάζεται, δεν σκοτώνεται χωρίς λόγο.
…ώσπου φθάνουν οι άνθρωποι. Με τη μορφή εταιρείας που αναζητά ένα σπάνιο και πανάκριβο μετάλλευμα και φυσικά με τους μισθοφόρους που θα εξασφαλίσουν ότι κανείς δεν θα εμποδίσει τις μπουλντόζες. Ένα σαφές μίγμα αναφορών στον πόλεμου του Βιετνάμ, στο σόκ και δέος της Βαγδάτης, στον αφανισμό των ιθαγενών Ινδιάνων χωρίς να φωνάζει, χωρίς να γίνεται μελό.
Μόνο που αυτή τη φορά το τέλος είναι λυτρωτικό. Η ήττα και η ταπεινωτική αποχώρηση είναι για τους γήινους που θα πρέπει να επιστρέψουν στον έτσι-όπως-τον-έχουν-καταντήσει-πλανήτη-τους. Όσοι επέζησαν φυσικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου