Άδεια σπίτια VS Αστεγοι

Είναι μια ιδέα που έχει συζητηθεί περισσότερο στο εξωτερικό και λιγότερο στην Ελλάδα, την πατρίδα του "κεραμιδιού πάνω από το κεφάλι μας"...

Είναι ένας προβληματισμός που έχει προταθεί από εφημερίδες διεθνούς αναγνωσιμότητας όπως ο Guardian π.χ.... 

Σε όλη την Ευρώπη, ιδίως στις χώρες του οικονομικά πολύπαθου Νότου, αλλά όχι μόνο, υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός σπιτιών που μένουν ακατοίκητα επειδή οι ιδιοκτητες τους μένουν αλλού και δε μπορούν να τα νοικιάσουν ή ίσως δεν θέλουν φοβούμενοι τους ενοικιαστές που και να θέλουν να είναι συνεπείς συχνά αδυνατούν, την υψηλή φορολογία και όποιους άλλους λόγους έχει ο καθένας... 

Παράλληλα όμως υπάρχουν και πάρα πολλοί άστεγοι, άνθρωποι που έχασαν το σπίτι τους είτε επειδή κατασχέθηκε ή αναγκάστηκαν να το πουλήσουν ή επειδή έμεναν σε ενοίκιο και τους έγινε έξωση. 

Ενα κοκταίηλ τυπικής οικονομίας όπου όποιος έχει έχει κι όποιος δεν έχει απλά αφήνεται στη μοίρα του. Όμως, αν επικεντρωθούμε στη "γουρουνοαυλή" μας των PIGS, aka Πορτογαλία, Ιταλία, Ελλάδα, Ισπανία, τα αίτια της ανθρωπιστικής πλέον κρίσης είναι πολλά, ποικίλλα και δε νομίζω ότι κάποιος μπορεί να αποδώσει ευθύνες σε όσους σήμερα δεν έχουν να τί να φάνε ή πού να κοιμηθούν. 

Σαφώς στην αντιμετώπιση μιας παρόμοιας κατάστασης προηγείται η ευθύνη του κράτους, εάν θέλει να ονομάζεται έστω και κατά ένα μέρος "κοινωνικό". Το λογικό λοιπόν θα είναι να εξασφαλίσει στέγη, τροφή και βασική ιατρική φροντίδα για όσους δεν έχουν τη δυνατότητα να την εξασφαλίσουν μόνοι τους καθώς και να δώσει τη δυνατότητα να κάνουν ό,τι χρειάζεται για να βρουν μια προσωρινή έστω, αλλά αποδοτική κατά το δυνατόν εργασία ώστε να επανεκκινήσουν τη ζωή τους και να αισθανθούν αρκετά δυνατοί για να το κάνουν.  
Εάν όμως, οι δυνατότητες κρατικών κτιρίων δεν αρκούν για την στοιχειωδώς ικανοποιητική στέγαση όσων βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο δρόμο, μήπως θα άξιζε τον κόπο να υπάρξει ένας σχεδιασμός αξιοποίησης των κενών σπιτιών? 
Μέσα από κίνητρα και παροχές για τους ιδιοκτήτες καθώς δε μιλάμε για απαλλοτρίωση ιδιοκτησιών αλλά για μέτρα ορισμένου χρονικού ορίζοντα, 
Μέσα από στήριξη όσων ευεργετηθούν για να βρουν εργασία και να μπορούν να καταβάλλουν ένα συμβολικό έστω ενοίκιο στο οποίο θα συμμετέχει και το κράτος με την παροχή φορολογικών ελαφρύνσεων για τους ιδιοκτήτες, 

Γνωρίζω πολύ καλά ότι πρόκειται για μια ιδέα που δεν αφήνει αδιάφορους όσους την ακούν, έχει ή υπέρμαχους ή πολέμιους και πολύ λογικά αφού πρόκειται για την "ιερή αγελάδα" της ατομικής ιδιοκτησίας που στην Ελλάδα έγινε από όνειρο εφιάλτης αλλά παραμένει στο θρόνο της. Όπως γνωρίζω ότι η πιθανή εφαρμογή ενός τέτοιου μέτρου θα είχε πάρα πολλές μικρές λεπτομέρειες που ίσως να την καθιστούσαν έναν μεγαλειώδη πονοκέφαλο, όμως δεν παύω να πιστεύω ότι ακόμα και η εν μέρει υιοθέτηση της ιδέας θα μπορούσε να βοηθήσει σε κάτι. 
Όπως πχ όχι η δωρεάν παραχώρηση οικίας, αλλά ο συνδυασμός του να βρεθεί εργασία για έναν άστεγο και να δοθεί φορολογική απαλλαγή στον ιδιοκτήτη για όσο καιρό ενοικιάζει το σπίτι του σε αυτόν με ένα πολύ χαμηλό ενοίκιο...
Και φυσικά τίποτα αναγκαστικό, τίποτα με το μαχαίρι στο λαιμό και τίποτα ανεξέλεγκτο...
Τώρα ποιος εμπιστεύεται ποιον για τον έλεγχο? 
Biiig Story! 

Θρησκεία και Πνευματικότητα: συνοδοιπόροι κι αντίπαλοι

“The essence of religion:

Fear God and obey God.

The quintessence of spirituality:

Love God and become another God.”

– Sri Chinmoy

Για αιώνες η θρησκεία, η περιορισμένη και περιοριστική ταυτόχρονα αντίληψη της εσωτερικής αναζήτησης του ανθρώπου θεωρούνταν ως ο μοναδικός δρόμος έρευνας στα ερωτηματικά της θέσης του ανθρώπου στο σύμπαν και της σχέσης του με αυτό.

Μόνο που η θρησκεία ξεκίνησε από τη συγκέντρωση σε ένα σύστημα κανόνων των ανθρώπινων φόβων κι ερωτηματικών και κατέληξε σε ένα πεπερασμένο σύστημα αρχών, κανόνων, εξωτερικών εκδηλώσεων, προφανώς δεν έγινε ποτέ ένας δρόμος αναζήτησης της θέωσης. Μάλιστα η θρησκεία πολύ γρήγορα έγινε μηχανισμός εξουσίας σε αγαστή συνεργασία με την πολιτική εξουσία με αποτέλεσμα να ενδυναμωθούν τα εξωτερικά στοιχεία της λατρείας και των κανόνων σε βάρος της ελεύθερης και ειλικρινούς αναζήτησης.

Η πνευματικότητα αντίθετα, είναι ένας ανεξάρτητος δρόμος αναζήτησης. Πέρα από δόγματα, πέρα από αποδεκτές και απορριπτέες απόψεις, πέρα από περιορισμούς σωτηρίας ή όχι... 

Η πνευματικότητα ανήκει στον άνθρωπο, σε αντίθεση με τη θρησκεία που τον διεκδικεί για να τον ελέγξει και να τον εντάξει στη δύναμη της. 

Ο άνθρωπος επιλέγει αν, πώς, πότε θα ακολουθήσει τους δρόμους των εσωτερικών του ερωτημάτων κι αν πράγματι το κάνει, τότε η κατάκτηση είναι μόνο δική του σε κάθε επίπεδο, δεν πιστώνεται ως σωτηρία σε εξωτερικούς παράγοντες όπως σε μια θρησκεία. Μάλιστα, όταν ένας άνθρωπος φθάσει σε ένα ανώτερο επίπεδο αντίληψης των πραγμάτων, ένωσης με την όποια ανώτερη δύναμη, το ευεργετικό αυτό αποτέλεσμα θα αντανακλαστεί και στο περιβάλλον του, τους ανθρώπους γύρω του μ’ ευεργετικά αποτελέσματα. 

Μήπως είναι πια η εποχή να απαγγιστρωθούμε από τις θρησκείες και να αξιοποιήσουμε τις δυνατότητες που έχουμε για μια γνήσια, προσωπική για τον καθένα και μοναδική πορεία? Μια πορεία που, με ειλικρίνεια κι αγάπη μπορεί να μας οδηγήσει πολύ μακριά, στο κέντρο του ίδιου μας του εαυτού.

  

Εικόνες από: 

http://soulfulscribe.wordpress.com/2012/06/08/watch-where-you-walk-part-1/ 

http://one-vibration.com/group/merkaba-meditaions-and-arthhealing-techniques/forum/topics/religion-vs-spirituality-16-aug?xg_source=activity#.UmwNmhDlOkw

"Γαλλικά"

Σημερινό περιστατικό, να είναι και φρέσκο.
(αν και πρέπει να εξομολογηθώ ότι πολύ καιρό θέλω να γράψω γι αυτό, αφού έχω εξαντλήσει σχεδόν τις σχετικές συζητήσεις με πολύ κόσμο)

Λεωφορείο-φυσαρμόνικα λοιπόν, το πρωί,  από εκείνα που κάνουν τα μακρινά παραθάλάσσια  δρομολόγια των νοτίων προαστίων. 

Ξαφνικά, ένας από τους επιβάτες, έχοντας θεωρήσει βάσιμα ή όχι πως οι καθήμενοι μπροστά του τον είχαν προσβάλει περνάει στην αντεπίθεση με ένα ευρύτατο υβρεολόγιο το οποίο ποίκιλλε με διάφορες εκφράσεις από αυτές που περιγράφουν γλαφυρά και φυσικά τιμητικά τις γενετήσιες λειτουργίες.
Συνέχισε για ώρα. Μονολογούσε, καθώς κανείς από τους εμπλεκόμενους στο περιστατικό δεν του απαντούσε και η ένταση του λεξιλογίου κλιμακωνόταν μέχρι τη στιγμή που εγώ τουλάχιστον κατέβηκα και δεν είδα την όποια κατάληξη. 

Το φλέγον ζήτημα (για να μην το ξεχάσω) ήταν το άνοιγμα ή όχι ενός παραθύρου και ο αέρας που έμπαινε μέσα, αλλά όπως γίνεται συχνά, αυτό που έμεινε ήταν η εντύπωση που άφησε ο επιβάτης αυτός όταν θεώρησε πως είχε αρκούντως προστατεύσει την τιμή του.

Τί είχε καταφέρει όμως?
Μια τρύπα στο νερό. Μη σας πω και μαύρη τρύπα, έτσι για να καταλάβετε το μέγεθος. 

Γιατί βρίζουμε?
Γιατί τόσο εύκολα κι αβασάνιστα εκτοξεύουμε φράσεις χυδαίες, προσβλητικές, που εκμηδενίζουν πρώτα από όλα τη δική μας προσωπικότητα και στοχεύουν ευθέως στην αξιοπρέπεια του άλλου ως άτομο και όχι στην όποια τυχόν λέξη ή πράξη του προκάλεσε την αντίδρασή μας?

Κάποιοι λένε πως έτσι ξεσπάνε, πως βγάζουν τα νεύρα τους.
Ο αντίλογος?
Η ίδια η ελληνική γλώσσα. Πολυάριθμες λέξεις και φράσεις ικανές να καταφέρουν εξαιρετικά χτυπήματα, πάνω και κάτω από τη ζώνη, γιατί όχι, και χωρίς να ανοίξει μύτη, λεξιλογικώς τουλάχιστον.

Κάποιοι άλλοι λένε ότι έτσι τους βγαίνει.
Ο αντίλογος?
Σε κανέναν δε βγαίνει. Κανείς δε γεννιέται με το βρισίδι στο στόμα και κυρίως στο μυαλό του. Ακόμα και αυτοί που είναι θύματα της τραγικής τακτικής κάποιων γονέων να βάζουν τα πολύ μικρά παιδιά τους να επαναλαμβάνουν χοντράδες επειδή ακούγεται "χαριτωμένο", ακόμα κι αυτοί μπορούν  να ξεφύγουν από το παιδικό βίωμα, να αλλάξουν συνειδητά και να εκφραστούν διαφορετικά, όσο   βίαιη και αν χρειαστεί να είναι η αντίδραση τους.

Μια άλλη μερίδα ανθρώπων θεωρεί ότι μόνο έτσι γίνονται  σεβαστοί, κατανοητοί.
Ο αντίλογος?
Μα εδώ δεν υπάρχει καν λόγος. Ουδέποτε έχω συναντήσει άνθρωπο που να άλλαξε μυαλά, γνώμη,  νοοτροπία, ή έστω θέση στο πάρκινγκ (το έχω δει και αυτό δυστυχώς), επειδή του το είπαν με φωνές και ύβρεις. Να φοβήθηκε ίσως, να έκανε τακτική υποχώρηση για να ανασυνταχθεί, επίσης, αλλά να κατανόησε, αποδέχθηκε, ενστερνίσθηκε κάτι που του επιβάλλεται με λεκτική βία, ποτέ. Λογικό δεν είναι? Όταν προσβάλλεται κάποιος με τέτοιον τρόπο, μπορεί να υποχωρήσει προσωρινά, μέσα του όμως έχει θιχτεί και απλά θα αντιδράσει μόλις έχει την ευκαιρία.

Γιατί λοιπόν βρίζουμε?
Γιατί υποβιβάζουμε τον ίδιο μας τον εαυτό σε κάτι βίαιο και  συνήθως χυδαίο, αφού οι χειρότερες βρισιές αναφέρονται στον υποβιβασμό της ερωτικής πράξης?
Τί είναι αυτό που μας οδηγεί τόσο εύκολα στην άλλη όχθη μιας συμπεριφοράς που θα μπορούσε να είναι όχι ιδεώδης, όχι στρωμένη με ροδοπέταλα, αλλά τουλάχιστον πιο αξιοπρεπής προς τον εαυτό  μας και τους συνανθρώπους μας όσο και αν μας αναγκάζουν να αντιδράσουμε εναντίον τους?

BSG με θέα το Νεώριο...

Πρωί. .. νωρίς,  σχεδον αχάραγα... ο υπολογιστής παίζει ένα ακόμα επεισόδιο του bsg στη νεα εκδοση του 2000,  (νιώθω οτι πρέπει να το εξηγώ καθε φορά ακομα κι αν ξερω πως οι περισσότεροι δεν εχουν δει ποτέ τον κύκλο του 1978)...
Βλέπω την ιστορία του επεισοδίου,  το αχανές σκοτεινό διάστημα,  τους μακρινούς φανταστικούς πλανήτες και κόσμους. ... και μετα σηκώνω τα μάτια και αφηνω το βλέμμα να πλανηθει στο Αιγαίο ή να σταθεί απέναντι σχεδόν,  στους γερανούς του νσυπηγειου και τα σκαριά που περιμένουν υπομονετικά να μάθουν τη.μοιρα τους...

 

Και κάπου εκεί αναρωτιέμαι. ..λες κατι απο ολα αυτά να είναι σε κάποιο βαθμό αληθεια?
Λες κάποιος να βλέπει το δικό μας σπίτι και να το βρίσκει εξελιγμένο ή αντίθετα μια πίσω αυλή με παλιοσίδερα?

Ειδικά όταν κάνουμε τόσο κόπο για να διασχίσουμε τις θάλασσες του ίδιου μας του πλανήτη ενώ άλλοι αρμενίζουν σε νεφελώματα και γαλαξίες... 
Λες κάποιος εκεί εξω να ξέρει την ιστορια των ανθρωπων?
Μηπως να ξερει κατι παραπάνω κι απο εμας τους ιδιους?
Ποιός άραγε θα βρει τα απομεινάρια των οσων κάναμε?
Θα είναι οι δικοί μας απόγονοι ή κάποιοι άλλοι?
Και τί θα βρουν άραγε?
Τι αφήνει πίσω του ένας πολιτισμός?
Ο δικός μας είναι πολιτισμός άραγε? Και τί θα αφήσει πίσω του?

Τί θα μείνει από τις ιστορίες μας, τα πρόσωπα μας, τα αισθήματα και τις σκέψεις που θεωρούμε τόσο σημαντικά τώρα? 

Τί υπάρχει πίσω στο χώρο και το χρόνο ή πίσω από αυτούς τους δύο πονηρούς τύπους που μας εγκλωβίζουν στο εδώ και το τώρα ενώ γύρω μας, σε άλλες διαστάσεις υπάρχουν αλήθειες που ούτε έχουμε φανταστεί ότι μπορεί να υπάρχουν? 

Οι επιλεκτικοί στην ενημέρωση...

"...εγώ στο τάδε site, δεν κάνω κλικ..."

Το διάβασα κι αυτό... interessant δε λέω.

Το άτομο που έγραψε αυτόν τον αφορισμό σε διαδικτυακή συζήτηση, εννοείται ότι ζητούσε περισσότερες πληροφορίες για κάποιο γεγονός, αλλ' ωστόσο δεν ήταν διατεθειμένο να τις αναζητήσει, επιθυμούσε να του τις παράσχουν άλλοι και πάλι όχι από όπου κι όπου καθώς υπήρχε τουλάχιστον ένας δικτυακός τόπος στον οποίο αποφεύγει σε σημείο να μην κάνει ούτε κλικ.

Για να εξηγούμαι, σε κάθε περίπτωση, είναι σεβαστό το δικαίωμα της επιλογής των πηγών ενημέρωσης, το λέω και το πιστεύω ακράδαντα.

Όμως... όταν επιθυμούμε πραγματικά να ενημερωθούμε για κάτι, τότε ο καλύτερος δρόμος είναι η ανοιχτή έρευνα, χωρίς ελιτίστικους αποκλεισμούς, ειδικά όταν μιλάμε για άτομα τα οποία υποτίθεται πως έχουν το υπόβαθρο να αναγνωρίσουν και να απορρίψουν την κακής ποιότητας πληροφορία και να κρατήσουν μόνο ό,τι πιθανώς χρήσιμο βρουν.
Άλλωστε αυτό είναι και το συγκριτικό πλεονέκτημα του διαδικτύου. Μπορούμε να διαβάζουμε το περιεχόμενο δικτυακών τόπων και να κρατάμε ό,τι μας ενδιαφέρει χωρίς πχ να πρέπει να πάμε στο αποκλειστικό τους βιβλιοπωλείο αυτοπροσώπως για να αγοράσουμε κάτι, ή να πρέπει να απευθυνθούμε σε κάποιο άτομο ή φορέα για να αντλήσουμε ενημερωτικό υλικό.
Ποιος λοιπόν ο λόγος για αφ' υψηλού δηλώσεις για ένα ζήτημα καθαρά υποκειμενικό και μάλιστα όταν δεν έχει γίνει σχετική αναφορά στη συζήτηση? 

Από την άλλη πλευρά, το να μπαίνει ένα άτομο σε μια συζήτηση, να ζητά ενημέρωση για κάτι, αλλά να δηλώνει παράλληλα  ότι "αυτό" δεν ανοίγει καν κάποιους δικτυακούς τόπους, είναι για μένα μια στάση που δεν δείχνει ενδιαφέρον για ενημέρωση, αλλά προβολή της προσωπικής επιλεκτικής στάσης στην ενημέρωση.

Εάν κάποιος δεν θέλει να "μολυνθεί" από την επαφή του με κάποιες πηγές ενημέρωσης, μπορεί απλά να μην το κάνει και να γνωρίζει ότι περιορίζει το πεδίο πληροφόρησης του σε ό,τι θεωρεί άξιο της προσοχής του.
Το να το διατυμπανίζει, επιτρέψτε μου να μη το θεωρώ ιδιαίτερα ώριμο...