ΔΝΤ1

ΔΝΤ λοιπόν,…

Ό,τι ακούγαμε, ό,τι διαβάζαμε γι άλλες χώρες, τώρα μας χτυπά την πόρτα, ή μάλλον την χτυπήσαμε εμείς κάνοντας ίσως το μοναδικό πράγμα που ξέραμε να κάνουμε μετά την ασυλλόγιστη και χωρίς καμμιά φαντασία διαχείριση του κράτους μας.

Γιατί άραγε?

Το Δημόσιο, πρώτα και πάνω απ’ όλα το Δημόσιο. Άνθρωποι που αγκυροβόλησαν τη ζωή τους σ’ ένα σταθερό μισθό, μια αδιάλειπτη ασφάλιση και μια σίγουρη σύνταξη. Πόσοι απ’ αυτούς είχαν όνειρα? Πόσοι απασχολήθηκαν σε ένα τομέα που πραγματικά τους άρεσε? Πόσοι προσπάθησαν να δώσουν κάτι, ν’ αφήσουν κάτι, να δημιουργήσουν κάτι και τι να τους εμπόδισε άραγε?

Αλλοτριώθηκαν όμως, ενσωματώθηκαν πλήρως στη νοοτροπία των «άλλων» ενστερνίσθηκαν την αντιμετώπιση τους στη δουλειά, στη ζωή. Χρησιμοποίησαν τα ίδια φτηνά κόλπα για να κλέψουν περισσότερες μέρες χωρίς δουλειά, περισσότερες ώρες χωρίς δουλειά. Βέβαια, κάποιοι ίσως έκαναν κάτι άλλο με τον ελεύθερο χρόνο τους. Αλήθεια το ξέρετε ότι οι δασκάλες είναι περιζήτητες νύφες? Σίγουρη δουλειά=εισόδημα, 3 μήνες διακοπές το χρόνο και φυσικά ούτε λόγος για 8ωρη απασχόληση. Γι αυτό έχουν και καλά παιδιά, (καλά να ’ναι τα παιδάκια). Γιατί σχολάνε μαζί τους από το σχολείο και είναι εκεί, δίπλα τους συνεχώς τη στιγμή που άλλες μανάδες γυρίζουν το βράδυ χωρίς κουράγιο, χωρίς διάθεση, χωρίς ζωή.

Και ο ιδιωτικός τομέας? Πολλή δουλειά, λίγα λεφτά, άλλοτε ενθάρρυνση της δημιουργικότητας κι άλλοτε όχι, άλλοτε μεγαλύτερη ελευθερία κι άλλοτε στραγγαλισμός. Αλλά πάντα ανασφάλεια, αγωνία, προσπάθεια.

Και τώρα? Θα την πληρώσουμε όλοι. Γιατί οι ιδιωτικοί υπάλληλοι? Διότι κι αυτοί ψήφισαν αυτούς που ψήφισαν. Διότι κι αυτοί αποδέχθηκαν την κατάσταση αν και ήταν απ΄ έξω. Διότι …

Τι θα μπορούσε να γίνει? Ποιος ξέρει? Ιδέες δίνονται καθημερινά στην τηλεόραση, στον τύπο, στο διαδίκτυο. Τϊ από αυτά θα μπορούσε να βοηθήσει? Γιατί οι κυβερνώντες που μας έσυραν στο ΔΝΤ δε μπαίνουν στον κόπο να διαψεύσουν ή να αποδομήσουν τις λύσεις που προτείνονται και που δεν περιλαμβάνουν το ΔΝΤ?

Γιατί δεν έκαναν κάτι νωρίτερα? Διότι πίστευαν πως θα ξεφύγουμε από την ίδια μας την κακοδαιμονία με θαυματουργό τρόπο? Διότι νόμιζαν ότι είχαν χρόνο? Ή ότι θα τους τη χάριζαν τα αρπακτικά των χρηματαγορών?

Δυστυχώς τίποτε απ’ αυτά δεν συνέβη. Και τώρα συρόμαστε αθώοι και φταίχτες στην κλίνη του Προκρούστη. Απειλούνται οι αμοιβές και συντάξεις του ιδιωτικού τομέα που πάντα δούλευε για το ψωμί του, πλήρωνε για να έχει σύνταξη, έμενε αγόγγυστα χωρίς περίθαλψη όταν δεν είχε να πληρώσει…

Απειλούνται οι συνταξιούχοι, τα πρόχειρα και αθώα θύματα, αυτοί που δε μπορούν ν’ αντιδράσουν και δεν έχουν κι επιλογές.

Απειλείται το σύστημα υγείας και παιδείας. Επειδή δε μπορούν ν’ απολυθούν οι αχρείαστοι και εν πολλοίς άχρηστοι, δε μπορούν να προσληφθούν οι αναγκαίοι. Μπράβο μας!

Και μέσα σ’ όλα αυτά, κανείς δεν θίγει το θέμα της διακοπής της χρηματοδότησης των πολιτικών κομμάτων. Γιατί άραγε?

Ένας πολιτικός σχηματισμός εξουσίας, δεν έχει αρκετούς υποστηρικτές για να είναι αυτάρκης? Δεν έχει το ηθικό ανάστημα να δεχθεί προσφορές χωρίς ανταλλάγματα ή να τις αρνηθεί εντελώς? Απ’ ότι φαίνεται όχι.

Όπως και η εκκλησία που αρνείται αναλάβει τη μισθοδοσία και ασφάλιση των κληρικών της, βασιζόμενη σε διαπραγματεύσεις και συμφωνίες δεκαετιών. Έχει κανείς το θάρρος να προχωρήσει σε αποτίμηση των ανταλλαγμάτων? Να ξέρουμε αν χρωστάμε ακόμα τουλάχιστον!

Ας αφήσουμε όμως την εκκλησία, είναι αυτούσιο θέμα μόνη της.

...και το πολιτικό - πελατειακό σύστημα?

Μα εμείς το εκθρέψαμε! Μόνοι μας το γιγαντώσαμε και το αφήσαμε να απλωθεί και να καταλάβει τα πάντα.

Εμείς,

που στην έκδοση των γονιών μας, κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να βολέψουμε και να βολευτούμε, πεινασμένοι από τον πόλεμο, κουρελιασμένοι από τον εμφύλιο, πατημένοι από τα κατάλοιπα των γνωστών 400 χρόνων...

Εμείς, που στην έκδοση της γενιάς μας, θεοποιήσαμε την κατανάλωση, πρώτη φορά βλέπεις μετά τους ορυμαγδούς της ιστορίας, μπορέσαμε να ξοδέψουμε, να χαρούμε, να ζήσουμε... με δανεικά όμως, γιατί τα πόδια μας ήταν πήλινα, και δε φροντίσαμε να τα δυναμώσουμε...

Εμείς,

που τα παιδιά μας δεν ξέρουν σε τί κόσμο θα ζήσουν, πού και πώς θα δουλέψουν, που και πώς μορφωθούν, αφού ούτε οι ίδιοι ξέρουμε να τους πούμε...

Και τώρα φυσικά διαμαρτυρόμαστε, όταν τα φίδια που θρέψαμε στον κόρφο μας γύρισαν να μας δαγκώσουν, γιατί πάλι εμείς θα ματώσουμε, γιατί τώρα η αλλαγή θα πρέπει να είναι ριζική, εκ βάθρων και πάλι δεν ξέρω αν έχουμε τη δύναμη να απαλλαγούμε από τις μικρές και μεγάλες εξαρτήσεις μας για να την επιδιώξουμε...