(...)Γιατί το κράτος δεν είναι πατρίδα.
Το κράτος είναι απλώς ένα σύστημα διαχείρισης της κοινωνίας που αλλάζει
ανάλογα με τα πρόσωπα τα οποία εντελώς πρόσκαιρα και συγκυριακά το
στελεχώνουν. Το κράτος πιθανόν να είναι δίκαιο ή άδικο, ικανό ή ανίκανο,
αφερέγγυο, αυταρχικό και σπανίως στοργικό να δέρνει τους συνταξιούχους, να
μη σέβεται ζώντες και τεθνεώτες, να μεροληπτεί, να ψεύδεται, να εξαπατά, να
χρηματίζεται, να τρομοκρατεί.
Η πατρίδα είναι κάτι ακλόνητο, βαθύ και καθοριστικό για τον άνθρωπο.
Η πατρίδα είναι η πανάρχαιη γειτονιά μας στον κόσμο.
Αυτή μας προσδιορίζει και νοηματοδοτεί την ύπαρξή μας. Επειδή είμαστε
πρόσωπα, και όχι τυχαία άτομα, υπάρχουμε εν χώρω και χρόνω με δικό μας ήθος
και έθος. Άλλωστε η ανθρώπινη ποικιλία τρόπων, αισθημάτων, εμπειριών και
έκφρασης συνιστά τη διαφορετικότητα, που είναι ζωή και ευλογία, δίνει μορφή
και περιεχόμενο στον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά.(...)

http://koinotikon.wordpress.com/2010/04/13/45/

Πατρίδα...

Τον ορισμό του Διονύση Χαριτόπουλου (σ' αυτόν ανήκει το απόσπασμα και το άρθρο στο οποίο περιέχεται) τον συνάντησα πρόσφατα και με προβλημάτισε αρκετά.

Είναι αυτό λοιπόν η πατρίδα?

Η αιώνια σταθερά, η ρίζα, η διάρκεια?

Το εσωτερικό καταφύγιο, η ανάμνηση, η αίσθηση του οικείου γύρω μας?

Πέρα από τη σύγχυση με το κράτος, την απογοήτευση, τη μιζέρια, τον κατατρεγμό?

Είναι πράγματι το αποκούμπι του νου, η ξεκούραση της ματιάς "στ΄ουρανού το γειτόνεμα"?

Είναι πράγματι η ανάπαυλα της ψυχής στις κακουχίες, αλλοτινές, τωρινές κι επόμενες?

Και άραγε πόσο αντέχουν οι μπαταρίες μας και ποιος μπορεί να είναι ο "φορτιστής"?