H βραδύτητα της ταχύτητας...στην επικοινωνία

Σκεφτείτε, πόσα μέσα έχετε για να επικοινωνείτε άμεσα και άκοπα με φίλους, γνωστούς, συγγενείς?

Κινητά τηλέφωνα, έστω ας τα αφήσουμε αυτά αφού κάποιες φορές οι συνδιαλέξεις και τα μηνύματα κοστίζουν στο βωμό του κέρδους των εταιρειών αλλά και στον παραλογισμό της έμμεσης φορολογίας που επιβάλλεται από το κράτος. 

Αλλά, 

ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, υπηρεσίες άμεσων μηνυμάτων, διαδικτυακές κλήσεις με ήχο ή και εικόνα, όλα στα πλαίσια υπηρεσιών που πληρώνουμε ούτως ή άλλως στις συνδέσεις μας στο διαδίκτυο ή ακόμα παρέχονται δωρεάν από κάποιες εταιρείες. 

Άμεσα, άκοπα, απλά γράφουμε ένα μήνυμα, πατάμε μια κλήση, καθόμαστε απέναντι από μια κάμερα. 
Πόσο δύσκολο είναι?

Τί μας κοστίζει να τις χρησιμοποιήσουμε? 

Χρόνο.

α και κάτι άλλο...

Ενδιαφέρον. 

Παραχώρηση προτεραιότητας. 

Να πούμε ότι για μισή ωρίτσα, δεν θα ασχοληθούμε με πράγματα τα οποία επαναλαμβάνονται καθημερινά και μάταια (δουλειές του σπιτιού π.χ.)  δεν θα δουμε τηλεόραση για να χαζέψουμε (κυριολεκτικά και μεταφορικά), αλλά θα επιδιώξουμε την επικοινωνία, την επαφή, θα ψάξουμε τον κόσμο γύρω μας, τους γνωστούς, τους φίλους, να δούμε τί κάνουν, να προσπαθήσουμε να πούμε και να ακούσουμε κάτι θετικό, χωρίς να αφήσουμε την επικοινωνία μας να γίνει ένας απλός πολλαπλασιαστής μιζέριας.

Γιατί λοιπόν συμβαίνει να χανόμαστε με ανθρώπους που μας χωρίζει ένα κλίκ? 
Ή να αποξενονώμαστε από την ανοησία του "άσε θα το κάνω αύριο"? 


Άραγε μπορούμε? 
Μπορούμε να υφάνουμε ξανά τον συνδετικό ιστό μεταξύ των ανθρώπων, αυτόν που παραλίγο ή καποιοι όντως χάσαμε στην παραζάλη των διακυμάνσεων από την ευμάρεια στην κρίση, από την υλική και πλαστή ευημερία σην εξίσου υλική έστω και χωρίς "ύλη" και απόλυτα πραγματική στέρηση? 
Μπορούμε να επανέλθουμε στα βασικά που θα μπορούσαν να στηρίξουν ανθρώπους και σχέσεις ώστε να πολεμήσουν για κάτι καλύτερο?