Καλή Ανάσταση! (Ποιανού είπαμε???)

Από την πρώτη στιγμή στο σχολείο, για να μην πω και για όσους έχουν θρησκευόμενους γονείς-συγγενείς-φίλους ή ό,τι άλλο, μαθαίνουμε οι χριστιανο-αναθρεμμένοι για το θαύμα της ανάστασης του Ιησού εκ νεκρών μετά την τριήμερη κάθοδο του στον Αδη συνέπεια του σταυρικού του θανάτου. 

Μοναδικό λένε φαινόμενο, στον χώρο, στον χρόνο, στην ανθρώπινη ιστορία που φανερώνει σε μας τους κοινούς θνητούς την θεάνθρωπη (συγχωρήστε μου τη λεξιπλασία) φύση του Ιησού.

Όμως, πόσο μοναδικό είναι?  

Γιατί αν είναι, πώς γίνεται η ανάσταση της θεότητας να απαντάνται σχεδόν σε όλες τις θρησκείες-παραδόσεις της ΝΑ Μεσογείου και όχι μόνο?

Ο αιγύπτιος Όσιρις, φονεύεται από τον Σεθ και η αδελφή-σύντροφος του Ισις συγκεντρώνει τα κομμάτια του διαμελισμένου σώματος του και τους ξαναδίνει ζωή. 

Ο Διόνυσος, κατεβαίνει στον Αδη για να επαναφέρει τη μητέρα του Σεμέλη και επανέρχεται στη γη όπως και ο Ορφέας που αντιστοιχα αναζήτησε τον κάτω κόσμο την Ευρυδίκη. 

Ο  Άδωνις της Φοινίκης, η Περσεφόνη που και οι δύο κατεβαίνουν στον Αδη για να επανέλθουν μάλιστα με επαναλαμβανόμενο ρυθμό. 

Ο πέρσης Μίθρα, και ο κατάλογος μακραίνει όσο ψάχνουμε στις μυθολογίες, στις γραφές, στα ιερά για κάποιους κείμενα. 

Μήπως η ανάσταση ειναι άλλη μια έξυπνη οικειοποίηση από το χριστιανικό ιερατείο των προγενέστερων και ήδη αποδεκτών παραδόσεων όπως η βολικά συμπίπτουσα με το χειμερινό ηλιοστάσιο γέννηση του Ιησού? 

Μήπως, ο αέναος κύκλος του θανάτου και της ανάστασης, συμβολίζει απλά τον κύκλο της φύσης που αναγεννάται, ή μάλλον εξωτερικεύεται την άνοιξη αφού ουδέποτε πεθαίνει πραγματικά?
Μήπως η μυθολογία-παράδοση της θυσίας του θεού για τους ανθρώπους είναι απλά η εξιδανίκευση του κύκλου αυτού και η απόδοση σε αυτόν ιδιοτήτων υπεράνθρωπων ώστε να ισχυροποιηθεί η θέση του στην ανθρώπινη συνείδηση?     

Γιατί άραγε να υπάρχει τόση ανάγκη για να πιστέψουν οι άνθρωποι στον ένα τον δικό τους θεό που πέθανε και αναστήθηκε ενώ πρόκειται για κάτι που συνέβη και αλλού, σε άλλους χώρους και άλλους χρόνους, και καταγράφηκε και σε άλλες παραδόσεις? 

Μήπως τελικά, τα μοναδικά και ανεπανάληπτα φαινόμενα της κάθε θρησκείας, οι μοναδικοί και αποκλειστικοί της δάσκαλοι, άγιοι και προφήτες είναι απλά τα στοιχεία εκείνα που επιδέξια έχουν χρησιμοποιηθεί για να χωρίσουν και να διχάσουν τους ανθρώπους στην ίδια εκείνη βάση στην οποία θα μπορούσαν να τους ενώνουν?