CRIMETHINK!

Αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, ωσονούπω και νόμος, το πήρατε είδηση? 

Γίναμε αντιρατσιστές με τη Βούλα, (και τη Σούλα και την Κούλα μη σας πω) αποκτήσαμε το νόμο που θα βάζει πιπέρι στο στόμα όσων όχι μόνο προτρέπουν σε πράξεις βίας αλλά και την άρνηση ή εκμηδένιση της σημασίας εγκλημάτων γενοκτονίας, εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, εγκλημάτων πολέμου και των εγκλημάτων του ναζισμού. 

Γιατί τόσος πόνος βρε παιδιά? Αν ένα έγκλημα έχει γίνει, κανείς δε μπορεί να το διαψεύσει και αν το προσπαθήσει η προσπάθεια θα είναι τουλάχιστον τόσο φαιδρή όσο και αυτός που θα την κάνει.

Γιατί να ποινικοποιήσουμε και το τί θα δεχόμαστε ή τί θα αρνούμαστε? 

Το είχα ξαναγράψει, ήδη από το 2010 και δεν έχω μετακινηθεί ούτε κατά το ελάχιστον από εκείνη την τοποθέτηση, πώς άλλωστε όταν βλέπω να γίνεται όλο και πιο περίπλοκο το να εκφραστεί κανείς με πραγματική ελευθερία λόγου. 

Γιατί η ελευθερία του λόγου δεν είναι να επιλέγεται άνωθεν  το τί θα μπορούμε να υποστηρίξουμε και τί όχι, το τί θα δεχόμαστε και τί θα αρνούμαστε, το τί θα μας συγκινεί και τί θα μας προκαλεί αποτροπιασμό... 

Ελευθερία του λόγου είναι να έχουν παρουσιαστεί σε πλήρες φως και διαφάνεια όλα τα στοιχεία, όλα τα δεδομένα, όλες οι απόψεις και οι άνθρωποι να έχουν την παιδεία που θα τους επιτρέπει να μορφώνουν μόνοι τους άποψη, γνώμη, λόγο και φυσικά να τον εκφράζουν. 

Εννοείται πως δεν δέχομαι καμμία υπόδειξη για το πόσο καλό είναι ένα αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, καμμία τεκμηρίωση του τύπου "αφορά στα εγκλήματα που αναγωνρίζονται από διεθνή δικαστήρια". 

Τα ξέρουμε αυτά. Ξέρουμε ότι την ιστορία τη γράφουν οι νικητές και τα δικαστήρια είναι πράσινες τσόχες με σημαδεμένες τράπουλες. 

Και ό,τι σήμερα είναι καλό, 
αύριο θα χρησιμοποιηθεί εναντίον μας, 
ό,τι μας υπόσχεται λόγο απαλλαγμένο από ρατσισμό και μισαλλοδοξία, 
αύριο θα χρησιμοποιηθεί για να μας φιμώσει και 
ό,τι σήμερα προστατεύει, 
αύριο θα καταπιέζει. 

Θα με θυμηθείτε.