καύση...

Άντε μήπως και το καταφέρουμε κι αυτό...

Για την καύση των νεκρών λέω. Για την εκμετάλλευση και τα τρελλά έξοδα μιας κηδείας, για τα μνημόσυνα, για τους ιερείς ή μάλλον "ιερείς" που σε κοιτάνε στα χέρια έχοντας ψελλίσει λίγες λέξεις μόνο πάνω στο τάφο, για τον τάφο "το μάρμαρο" και το μπετόν αρμέ από κάτω που δεν αφήνει το σώμα να "απελεύσει εις χουν" και βγαίνει μουμιοποιημένο στα τρία χρόνια αφού φυσικά οι εργάτες δεν έρχονται να ξεκινήσουν την εκταφή γιατί "πρέπει πρώτα να έρθει ο παπάς να διαβάσει" Ούτε η Εθνική Βιβλιοθήκη τόσο διάβασμα τρία χρόνια! Λουλούδια, καντήλια, πλυσίματα για να μη πούνε ότι παραπετάξαμε το νεκρό...

Επιτέλους, το μόνο που θέλουμε είναι να τελειώνουμε όταν τελειώσουμε (ούτως ή άλλως μια νέα αρχή κάπου μας περιμένει, γιατί να παιδευόμαστε?). Κι ας μη μας κάνουν θρησκευτική κηδεία, ας μαζευτούν οι φίλοι, ας πουν τα νέα τους όσοι έχουν καιρό να ειδωθούν κι ας γελάσουν ακόμα, καλό θα είναι στη μνήμη μας και στο τέλος, ας μας σκορπίσουν στάχτη ελαφριά σαν τον άνεμο στα κύματα του Αιγαίου μας, να ενωθούμε με το απέραντο γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας...