...από πού ν' αρχίσει κανείς?

…από πού ν΄ αρχίσει κανείς…

Πληροφόρηση και παραπληροφόρηση,

Φόβος κι ελπίδα,

Λάθη και σπασμωδικές προσπάθειες διόρθωσης τους,

Και μετά νέα λάθη, νέες υπαναχωρήσεις, νέες παλινωδίες.

Και στη μέση, εμείς.

Εμείς, οι φτωχοί βιοπαλαιστές του μεροκάματου,

αλλά κι εμείς, οι μισθωτοί που είδαμε μια ευκαιρία να βελτιώσουμε λίγο το βιοτικό μας επίπεδο με δανεικά χρήματα αλλά με δικά μας, κατάδικά μας όνειρα,

εμείς, η μεσαία τάξη που ύμνησε και ο σοφός τροβαδούρος-τραγουδοποιός…

Τί βλέπουμε εμείς πια?

Την Ευρώπη, την συντεταγμένη, οργανωμένη, δομημένη Ευρώπη

που αναρωτιέται πώς στο καλό τα καταφέραμε τόσο μα τόσο χάλια,

που είναι γεμάτη από πολυδαίδαλους γραφειοκρατικούς θεσμούς στην αγωνιώδη προσπάθεια της να ενώσει χωρίς να απορροφήσει, να εναρμονίσει χωρίς να ισοπεδώσει,

και στην οποία φυσικά αποτυγχάνει παταγωδώς

αφού κανένα έθνος-κράτος ή μη-κράτος (όπως πρόσφατα αποκάλεσαν το Βέλγιο) δεν είναι διατεθειμένο να βάλει το κοινό ευρωπαϊκό καλό πάνω από το στενά εννοούμενο συμφέρον του,

αφού καμμία κυβέρνηση δεν διατίθεται να δυσαρεστήσει τους ψηφοφόρους της για χάρη κανενός άλλου,

αφού το μέλλον δεν είναι ο επόμενος αιώνας, ή η επόμενη δεκαετία,

το μέλλον είναι απλά και μόνον η επόμενη εκλογική αναμέτρηση

και δε μετριέται με κοινή ευρωπαϊκή κληρονομιά, πολιτισμό και νόμισμα, αλλά με εξουσία, σύνορα και χρήμα, φυσικά χρήμα.

Αποτυγχάνει γιατί οι κυβερνήσεις πέρα από το μέλλον τους ως κυβερνήσεις είναι και δέσμιες των τραπεζικών τους συστημάτων, των χρηματοδοτών τους, των τραπεζών που ελέγχουν, χρηματοδοτούν, επιβάλλουν τη θέληση που υπαγορεύει η κερδοφορία τους.

Και φυσικά όλα αυτά είναι «σημαντικότερα» από τη διάσωση μιας χώρας, την προστασία μιας κοινής κληρονομιάς, την ισχυροποίηση μιας ηπείρου.

…αλλά πάλι, γιατί να μας σώσουν?

Μπήκαμε στο ευρώ για ιστορικούς λόγους, με παραποιημένα ή όχι στοιχεία, αδιάφορο αφού

είχαμε ήδη ακρωτηριάσει τη βιομηχανία μας χάνοντας την ευκαιρία να πιάσουμε την υπόλοιπη Ευρώπη μετά την καταστροφή του Β’ Παγκοσμίου πολέμου

είχαμε μετατρέψει τη γεωργία μας σε βιομηχανία είσπραξης επιδοτήσεων αδιαφορώντας για το περιβάλλον και κυρίως το μέλλον

είχαμε επαναπαυθεί στον τουρισμό και τις υπηρεσίες, μόνο που καμία οικονομία δεν κινείται από βίντεο κλαμπ, φούρνους και καταστήματα κινητής τηλεφωνίας…

και το δημόσιο μας? Σταθερά δημόσιο.

Όπου όλοι διορίζουν όλους κι όλοι προστατεύουν όλους ως χάρη κι αντίχαρη,

όπου συμφέροντα και εκβιασμοί λειτουργούν ως ο απόλυτος μηχανισμός πέδησης κάθε προσπάθειας εκσυγχρονισμού

όπου η κρατική εξουσία φοβάται να αναμετρηθεί με τα παιδιά της αφού αυτά την φέρνουν στην εξουσία, πώς να εκβιάσεις άλλωστε την ψήφο ενός ιδιωτικού υπαλλήλου που δεν τον πληρώνεις εσύ?

όπου κάνε μείζων αλλαγή μπορεί να περιμένει γι αργότερα, όταν το αντάλλαγμα στην θιγόμενη κοινωνική ομάδα απλά θα κάνει τα πράγματα χειρότερα…

Γι αυτό και τα συνεχόμενα λάθη,

η αναποφασιστικότητα,

οι παλινωδίες,

οι υπαναχωρήσεις,

οι αλλαγές της τελευταίας στιγμής

όλα προς όφελος εκείνων που μπορούν να εκβιάσουν, να πιέσουν, να διαπραγματευθούν ή καλύτερα να εμπορευθούν την ψήφο τους.

Γιατί οι μισθωτοί και συνταξιούχοι του ιδιωτικού τομέα δεν έχουμε τέτοιες διαπραγματευτικές δυνατότητες

Οι ελεύθεροι επαγγελματίες, εκείνοι που δεν κλέβουν, δεν έχουν τέτοιες δυνατότητες πίεσης.

Και γι αυτό είμαστε τα πρώτα θύματα μιας κυβέρνησης που όπως κάθε άλλη στη θέση της, πρώτα θα αφήσει τον τελευταίο ζωντανό ιδιωτικό υπάλληλο να πεθάνει από την πείνα και μετά θα αγγίξει μια τρίχα από τα μαλλιά του πρώτου δημοσίου υπαλλήλου…

Μόνοι μας τα κάναμε έτσι, γιατί να μας σώσουν?

… «Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,

προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!»