Πάτρα, σκηνές από τα (ευρύτερα) προσεχώς...

29 Μαΐου 2010,...

λέγαμε τότε για τον "οδηγό καλής συμπεριφοράς" απέναντι σε αλλόθρησκους της Ελληνικής Αστυνομίας (http://aeifos-aenaon.blogspot.com/2010/06/blog-post_06.html), τί να έγινε αυτός άραγε?

...κι ένα χρόνο αργότερα,

http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=102240&catid=6

Όπως διαβάζουμε στο Dete.gr , oι Αφγανοί που ζουν στην Πάτρα έχουν κάνει αίτημα ώστε να μην γίνει εκταφή των 12 συμπατριωτών τους που είναι θαμμένοι στο Δημοτικό Κοιμητήριο.

Ο Σύλλογος Αφγανών της Πάτρας ασχολήθηκε με το θέμα, έμαθε ότι μετά την πάροδο τριετίας η χριστιανική θρησκεία επιτρέπει εκταφή και επειδή οι δικοί τους άνθρωποι... δεν έχουν αγοράσει τάφο, θα πρέπει να μπουν σε κοινοτάφιο.

Ομως η μουσουλμανική θρησκεία απαγορεύει ρητά την εκταφή, θεωρώντας τη μεγάλη βεβήλωση για τον νεκρό. Ο εκπρόσωπος των Αφγανών Αμάν Ναζαρί δήλωσε χαρακτηριστικά: "οι νεκροί μας πρέπει να είναι ήρεμοι εκεί που έχουν κοιμηθεί"...

Τί έγινε? Αυτό που λένε "μάθανε ότι ... πλακώσανε κι ..."?

Όοοχι ας μη το χοντρύνουμε.

Απλά "όλοι της γης οι κολασμένοι" είδαν φως και μπήκαν και βρήκαν ένα κράτος (αμπέλι ξέφραγο δηλαδή αλλά το λέμε κράτος χάριν συντομίας)

ανέτοιμο να τους δεχθεί ή να τους διώξει,

απροετοίμαστο να τους σεβαστεί ή να τους πατήσει κάτω (ούτε αυτό δεν έχουμε προκόψει)

αναποφάσιστο για το ποια στάση θα κρατήσει στις αναπόφευκτα επερχόμενες λογικές ή όχι απαιτήσεις τους.

Και τώρα, σε μια εποχή που ακόμα οι Έλληνες γηγενείς, ιθαγενείς, όπως το πάρετε, δεν έχουν ακόμα ξεκαθαρίσει μεταξύ τους το ζήτημα της μετά θάνατον αυτοδιάθεσης με την εγκατάσταση και λειτουργία αποτεφρωτηρίων νεκρών, έρχονται οι μουσουλμάνοι να διεκδικήσουν το δικαίωμα της αιωνίου ναι ανενόχλητης αναπαύσεως των δικών τους νεκρών σε μια χώρα με υπερκορεσμένα νεκροταφεία, όπου οι νεκροί κλέβουν τον χώρο και το περιβάλλον των ζωντανών...

Και η Πολιτεία, όπως πάντα δυστυχώς σε τούτη τη βραχογειτονιά της χερσονήσου του Αίμου, σύρεται πίσω από τις εξελίξεις, άγεται και φέρεται από τα γεγονότα μη έχοντας προβλέψει το παραμικρό, μη έχοντας κανένα σχεδιασμό που να οδηγήσει σε ενιαία πολιτική τηρούμενη με συνέπεια και σταθερότητα.

Προσωπικά πίστευα πάντα και εξακολουθώ να πρεσβεύω ότι όταν κάποιος πηγαίνει σε μια ξένη χώρα και μάλιστα απρόσκλητος και παράνομα, οφείλει τουλάχιστον να σέβεται και να προσαρμόζεται στις καταστάσεις που επικρατούν εκεί.

Όμως, η μεγαλύτερη ευθύνη βαρύνει εκείνους που τον δέχονται, όταν δεν ξέρουν πώς να τον δεχθούν, αν θα τον δεχθούν και με ποιες συνθήκες και προϋποθέσεις ευρισκόμενοι στο τέλος ανάμεσα σε αντικρουόμενες απόψεις, αντιφάσκουσες γνώμες και το χειρότερο, ανάμεσα σε πιθανές δράσεις και αντιδράσεις...