Όταν όλα τα συμφέροντα προηγούνται των εθνικών

«δειλοί, άβουλοι, μοιραίοι αντάμα»

Πόσο πιο εύστοχος μπορεί να είναι ένας ποιητής? Πόσο πια μεγαλύτερη εφαρμογή να βρουν οι στίχοι του σε μια πραγματικότητα που συναγωνίζεται τη φαντασία σε νοσηρότητα?

Ζούμε μέρες παραλόγου, εγωισμού, μικροσυμφερόντων, μικρόνοιας και μικροψυχίας.

Η κυβέρνηση? Μόνο να κυβερνήσει δεν κατάφερε. Όλα όσα είπε προεκλογικά, το 2009, ισχύουν. Και λεφτά υπάρχουν, και τα πάντα. Αλλά δε μπόρεσε να προχωρήσει από τα λόγια στις πράξεις. Δέσμια μιας παλαιοκομματικής νοοτροπίας «πονηρού πολιτευτή» προσπάθησε να αποσοβήσει τα πολιτικά κόστη των αποφάσεων που απαιτούνταν ακυρώνοντας κατ΄ ουσίαν τις αποφάσεις τις ίδιες. Δειλή κι άβουλη να συγκρουστεί με τα όποια κατεστημένα που κι αυτοί μέσα από τον κομματικό της μηχανισμό δημιούργησε. Ανοργάνωτη λες και δεν ήξερε τι παραλαμβάνει αναλώθηκε σε επικοινωνιακά φληναφήματα χωρίς να προχωράει σε πράξεις ουσίας με αρχή, μέση τέλος και κυρίως αποτελέσματα.

Το αποτέλεσμα? Η χώρα συνέχιζε τον προδιαγεγραμμένο κατήφορο προς τον γκρεμό, οι εξωτερικοί εταίροι – κάνοντας τη δουλειά τους, μας, έκαναν ό,τι μπορούσαν και συνεχίζουν να το κάνουν για να προστατέψουν τα χρηματοπιστωτικά τους συστήματα, να διασφαλίσουν τα κέρδη τους από την ιστορία αυτή και κυρίως να μη χάσουν τις παραγγελίες αμυντικού υλικού (για να μην ξεχνιόμαστε)

Και η Αντιπολίτευση? Αντιπολιτεύθηκε, όπως ακριβώς αναμενόταν, μονοκόμματα, δογματικά, αρνούμενη τις τραγικά τεράστιες ευθύνες της καθώς προηγήθηκε στην εξουσία λειτουργώντας ακόμα χειρότερα από την παρούσα κυβέρνηση.

Και τώρα?

Κυβέρνηση συνεργασίας, ενότητας, συνευθύνης, προσωρινή, υπηρεσιακή, ο,τιδήποτε άλλο εκτός από κυβέρνηση πάντως.

Η Κυβέρνηση κάνει βήματα πίσω οπισθοχωρώντας από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία που της δόθηκε. Η Αντιπολίτευση όμως, αρνείται να γεμίσει το κενό προσφέροντας την όποια εμπειρία και τεχνογνωσία της σε μια ενωτική κυβέρνηση προσδοκώντας να αποκομίσει οφέλη από μια εκλογική αναμέτρηση που κανείς δεν ξέρει που θα οδηγήσει… εξ’ ου και η άρνηση της να συνεργαστεί ουσιαστικά. Γιατί? Διότι παγιδευμένη κι αυτή στο παλαιοκομματικό της παρελθόν, παρόν και μέλλον, θέλει να κάτσει στην καρέκλα. Να πάρει αυτοδυναμία, να βγάλει πρωθυπουργό, αγνοώντας ηθελημένα το γεγονός ότι πολλά από τα μελλούμενα αυτής της χώρας αποφασίζονται πλέον ένθεν των συνόρων χωρίς δυνατότητα σοβαρών παρεμβάσεων εκ των έσω…

Το συμπέρασμα?

Ή τώρα αμέσως, όλα τα κόμματα να εισφέρουν το καλύτερο έμψυχο δυναμικό τους σε μια νέα κυβέρνηση στην οποία να δοθούν όλες οι εγγυήσεις, η υποστήριξη και ο απαραίτητος χρόνος όσος κι αν είναι αυτός για να κάνει όλα όσα πρέπει να κάνει αψηφώντας πολιτικό κόστος και κομματικά συμφέροντα με στόχο την αναδιάταξη της χώρας, την εξάλειψη των προβλημάτων είτε είναι στο δημόσιο, είτε στη φοροδιαφυγή, είτε οπουδήποτε αλλού με μοναδικό στόχο την επιστροφή στην ανάπτυξη,

Ή ας το αφήσουν καλύτερα, ας κηρύξουμε χρεοκοπία τώρα, να τελειώνουμε.

Μας έχετε κουράσει κύριοι. Πολύ.