O Θυμός...

Δύσκολο πράγμα ο θυμός... δεν ξέρεις πού θα σε βγάλει, δεν ξέρεις τί θα βάλει στο χέρι σου, μια πένα, ή μια πέτρα... 

Όταν είσαι νέος, ο θυμός γίνεται έντονος, τα νιάτα βλέπετε έχουν μια δυσκολία με την αδικία, με το "δε βαριέσαι" με την αδιαφορία...

Φταίμε κι εμείς, οι μεγαλύτεροι βέβαια. 

Τους διδάσκουμε στο σχολείο την αλληλεγγύη, τη δικαιοσύνη, τη φιλοσοφία, ως έννοιες πάντα, δεν τους λέμε ότι όλα αυτά ειναι θεωρητικά και μόλις βγουν στη ζωή να τα ξεχάσουν, γιατί αλλιώς προκοπή δεν θα δουν.

...κι έρχονται κάποιοι νέοι και διαβαίνουν τον Ρουβίκωνα, η πένα φαίνεται ελαφριά στο χέρι τους, οι πόρτες για τα "εντός" της κοινωνίας έχουν κλείσει από την ανεργία, τις ανατροπές, τη φτώχεια, την αδικία και πιάνουν την πέτρα, την πέτρα της μαρμαρόπλακας στο Σύνταγμα, την πέτρα του κρύου μέταλλου του όπλου, πέτρες είναι όλες, γιατί για πετροβόλημα είναι οι προορισμοί τους. 

Φταίει ποιος? 
Οι γονείς που δεν μάζεψαν τα παιδιά τους στα πλαίσια της νομιμότητας και της τάξης? 
Η κοινωνία που τους έδωσε μύριους λόγους για αν νιώθουν οργή?
Τα ίδια, που δεν έκατσαν να περιμένουν τις επόμενες εκλογές κι αν ποτέ αλλάξει κάτι στην Ελλάδα ενώ μπορεί να έχουν μείνει μεχρι τότε ορφανά αν ο άνεργος γονιός δεν αντέξει να βλέπει τα ονειρα τα δικά του και του παιδιου του να γκρεμίζονται? 

Όλοι εμείς οπλίσαμε τα χέρια τους, εμείς που ψηφίσαμε όσους ψηφίσαμε, που πήγαμε να βολευτούμε και να τα βολέψουμε, που δε βγήκαμε εγκαίρως στο δρόμο, που δεν προλάβαμε την εξέγερση ως πιο μυαλωμένοι να την κάνουμε άοπλη... αν τώρα είναι αργά και σε ποιο βαθμό, μένει να το δούμε.

(το κείμενο αυτό δεν αφορά στους ενήλικες που έχουν αποφασίσει ότι η μόνη διέξοδος στις ανησυχίες τους είναι η ένοπλη πάλη, αναφέρεται όμως στα μικρά παιδιά που θα μπορούσαν ίσως να έχουν πάρει έναν άλλο δρόμο, αν είχαμε προβλέψει να τον κρατήσουμε ανοιχτό γι αυτά.)