Η λεμονάδα και η επιβίωση της οικογένειας...

...σήμερα το πήρα απόφαση. 

Ο καιρός δεν ήταν ο ιδεώδης, αλλά τουλάχιστον δεν έβρεχε και δεν έκανε ψοφόκρυο, αυτό που σου παγώνει τα χέρια πριν προλάβεις να τα κουνήσεις. 

Οι λεμονιές είναι εδώ και καιρό κατάφορτες με ώριμα κατακίτρινα και κυρίως αμέτρητα λεμόνια που προσκαλούν να τα μαζέψεις, να τα στίψεις, να τα φας ωμά όπως είναι αδιαφορώντας για την ξινίλα.

Τί έπρεπε να κάνω λοιπόν? Να μαζέψω όσο περισσότερα λεμόνια μπορούσα, ανεβασμένη στη σκάλα, στα κλαδιά των δέντρων, στα κολωνάκια του φράχτη καθώς κάποια κλαδιά βγαίνουν κι έξω από τα όρια του κήπου. Μετά, να τα πλύνω, να τα κόψω, να τα στίψω και να τα βράσω με ζάχαρη φτιάχοντας συμπυκνωμένη λεμονάδα, που κρατάει για πολύ καιρό στο ψυγείο και δίνει εξαιρετικό χυμό διαλυμένη με νερό, ενώ το υπέρτατο της σημείο είναι η ανάμιξη με νερό, πάγο και φυσικά πολλή και δυνατή βότκα. 

Ας αφήσουμε το αλκοολικό μέρος της ιστορίας όμως... και ας πάμε στο κοινωνικό της. 

Σε τί μας χρησιμεύει ένα μεσημέρι-απόγευμα γεμάτο λεμονόφλουδες, τον ηλεκτρικό στίφτη να δουλεύει υπερωρίες, τα ζουμιά από το λεμόνι να κολλάνει στον πάγκο και το πάτωμα? 

Στη συνέχεια φίλοι μου. Στη συνέχεια μιας οικογένειας, στην εξασφάλιση ενός μέλλοντος στο παρόν. 
Έρχομαι από μια οικογένεια όπου η μητέρα, το κέντρο δηλ. του συνόλου, αποχώρησε νωρίς από το προσκήνιο της δραστηριότητας και στη συνέχεια και από την χορεία των ζώντων...
Πρόλαβα όμως να ζήσω την επανάληψη των γλυκών που φτιάχονταν κάθε χριστούγεννα, την οργάνωση του ότι βάφουμε τα κόκκινα αυγά τη μ. πέμπτη και όχι άλλη μέρα, και μάλιστα νωρίς, πριν την ανατολή του ήλιου αν ήταν δυνατόν και ότι το πάσχα φτιάχνουμε κουλουράκια αμμωνίας, με συγκεκριμένο σχέδιο μάλιστα. 
Πρόλαβα να βιώσω την ανάμνηση της μυρωδιάς του βούτυρου στην κουζίνα, του σιροπιού με το ξύλο κανέλας και τη φέτα λεμονιού στην κατσαρόλα να του δίνουν την ιδιαίτερη γοητεία του... 

Και κυρίως πρόλαβα να συνειδητοποιήσω ότι όλο αυτό είναι θεμελιώδους σημασίας για μια οικογένεια, για τα νέα μέλη της, τα παιδιά έχουν ανάγκη όχι μόνο από μικρούς κύκλους σταθερότητας όπως το πρωινό ξύπνημα ή το μπάνιο πριν τον ύπνο, έχουν ανάγκη και από βιώματα, αναμνήσεις και προσμονές στον μεγάλο κύκλο του χρόνου, αυτές που τα κάνουν να θυμούνται και να επαναλαμβάνουν αργότερα στις δικές τους οικογένειες, στα δικά τους παιδιά,   όχι μηχανικά, αλλά συνειδητά, κατ' επιλογή και  με αγάπη γι αυτό που κάνουν. 

Όπως τώρα, η δική μου οικογένεια ξέρει πως όταν γίνουν τα λεμόνια στα δέντρα, θα φτιάξουμε λεμονάδα, θα τη μοιραστούμε με φίλους προσφέροντας πολλά μικρά μπουκάλια, ενισχύοντας το δεσμό της προσφοράς, της φιλίας. 

(όπως βέβαια ξέρουν και ότι δε νοούνται γιορτές χριστουγέννων χωρίς 2-3 γλυκά στο σπίτι και αυτονότητα σπιτική βασιλόπιτα, ή πάσχα χωρίς σπιτικά βαμμένα αυγά έστω και αν δεν είναι άψογα σαν εκείνα των διαφημίσεων και πολλά πολλά κουλουράκια)

Είναι σημαντικό νομίζω κάθε οικογένεια να έχει τις δικές της μικρές παραδόσεις, συνήθειες, βιώματα που γίνονται αναμνήσεις και φτιάχνουν το στέρεο ιστό στον οποίο πατάει το μέλλον της, τα παιδιά της. 
Δεν είναι ανάγκη να είναι κάτι το πολύπλοκο, να έχει πρωτόκολλο, να είναι άτεγκτο στην τήρηση του, αλλά να είναι κάτι σταθερό, να επαναλαμβάνεται, να δημιουργεί την προσμονή, την ανάμνηση, το βίωμα. 
Κάτι που κάθενας σε μια οικογένεια να μπορεί να μοιραστεί με ένα αστείο, να αναπολεί, να νοσταλγεί ή να προσμένει.
Κάτι που συνδέει και δημιουργεί ένα παρόν στέρεο που όταν γίνει παρελθόν να στηρίζει ένα μέλλον...