Το μέγεθος της παρανομίας...

Λένε ότι οταν σκοτώσεις εναν άνθρωπο είσαι δολοφόνος, όταν σκοτώσεις ένα έθνος εισαι στρατηγός... 

Σήμερα ζούμε αυτή ακριβώς την παράνοια σε παγκόσμιο επίπεδο και σε όλες σχεδόν τις πλευρές της ανθρώπινης ζωής.

Οι μεμονωμένες βιαιοπραγίες αντιμετωπίζονται με αντιδράσεις αποτροπιασμού, έντονες, δραματικές, ενώ οι μαζικές βιαιότητες στρογγυλεύουν κάτω από τον όγκο τους, γίνονται αντικείμενο ανάλυσης, στη χειρότερη περίπτωση, πολιτικής. 

Τα μεμονωμένα οικονομικά εγκλήματα οδηγούνται στη δικαιοσύνη, τα άλλα, εκείνα που εξαθλιώνουν ολόκληρους λαούς οδηγώντας σε συλλογική ένδεια και μεμονωμένες (τι ειρωνεία)  βιαιότητες από την πείνα, είτε κατά άλλων είτε αυτοχειρίες, μπαίνουν στο τραπέζι διαπραγματεύσεων, μεταξύ ηθικών αυτουργών και δραστών ενώ τα θύματα στη γωνία (μέχρι πότε?) παρακολουθούν εγκλωβισμένα σε ένα μαζικό σύνδρομο της Στοκχόλμης το οποίο θα αποδειχθεί ολέθριο φοβάμαι για όλους...

Μαζικές παρακολουθήσεις, σφαγές, εκτοπισμοί, βιασμοί, χειραγωγήσεις στην οικονομία ολόκληρων κρατών, επιβολή όρων και προϋποθέσεων που σε ατομικό επίπεδο θα διώκονταν για τοκογλυφία κι εκβιασμό, 

Μην απορήσετε, όλα σχεδον στο ίδιο επίπεδο είναι. 
Τα πρώτα εγκλήματα είναι ενάντια στη ζωή του ανθρώπου, τα δεύτερα ενάντια στο μέλλον του, στην ελπίδα του, στο όνειρο για ένα καλύτερο αύριο... 

...και είναι όλα εγκλήματα. 

Όλα αξίζουν να διωχθούν, να εντοπιστούν και να αποδοθεί δικαιοσύνη στους ηθικούς αυτουργούς πρώτα πρώτα, στα εκτελεστικά όργανα στη συνέχεια, στο βαθμό ευθύνης ενός εκάστου. 

Γιατί όλα φέρνουν καταστροφή και θάνατο σε όλα τα επίπεδα, μόνο που το πρώτο βήμα είναι να το συνειδητοποιήσουν τα θύματα.