ΕΡΤ ... ξανά?

Μετά από μία εβδομάδα σχεδόν κινητοποιήσεων, προβληματισμών, ενίοτε και αληθειών που ειπώθηκαν,
μετά από μια εβδομάδα σχεδόν αληθινά δυναμικών παρεμβάσεων ενδεδυμένων το μανδύα της μουσικής από τα μουσικά σύνολα της ΕΡΤ, άλλες κρατικές ορχήστρες και πολυάριθμους καλλιτέχνες,

ήρθε η απόφαση του ΣτΕ για την ΕΡΤ και το απότομο, βίαιο και καθόλα άσκοπο κλείσιμο της. 

Μια απόφαση που προσωπικά περισσότερα ερωτηματικά μου δημιουργεί παρά αισιοδοξία...

Αλλά ας αρχίσουμε από λίγο νωρίτερα... 

Η απόφαση για το κλείσιμο της ΕΡΤ ήταν μια απόφαση, κατ' εμέ τουλάχιστον, που εξυπηρετούσε το γεγονός ότι δεν έχει απολυθεί ούτε ένας παιδεραστής εκπαιδευτικός, ούτε ένας καταχραστής δημόσιος υπάλληλος, ούτε ένας γενικότερα επίορκος.
(Η λέξη πανάκεια που χρησιμοποιείται για να θεραπεύσει τον πανικό των κυβερνώντων απέναντι στο ενδεχόμενο να θιχτεί η πολύτιμη εκλογική τους πελατεία που βρίσκεται καλά τοποθετημένη...)
Επιπλέον, έχει γραφτεί αρκετά το ότι το επιτελείο του κυβερνώντος κόμματος θεωρεί ότι το εργο της κυβέρνησης δεν προβάλλεται επαρκώς, όπως θα όφειλε να πράττει ανελλιπώς μια πειθήνια και όχι δημόσια αλλά κρατική τηλεόραση. 
Μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια λοιπόν, συν το τρίτο τρυγόνι που έρχεται, δηλ η δημιουργία εκ του μηδενός ενός νέου φορέα όπου θα υπήρχε η ευχέρεια να ελεχθεί πλήρως το προσλαμβανόμενο προσωπικό όπως και η δημιουργία ή όχι συνδικαλιστικών οργάνων... 

Βέβαια, όλο αυτό, προσέκρουσε σε κάτι που προσωπικά δεν περίμενα πλέον ότι θα συνέβαινε. Στη μαζική αντίδραση που εκφράστηκε με συνεχείς συγκεντρώσεις στο ραδιομέγαρο, συναυλίες και φυσικά στην συντονισμένη αντίδραση των διεθνών φορέων των κρατικών ραδιοτηλεοράσεων.

Γιατί δεν το περίμενα θα μου πειτε... ίσως γιατί εκτιμώ ότι εδώ και καιρό υφιστάμεθα έναν μιθριδατισμό άνευ προηγούμενου. Ίσως επειδή οι περισσότεροι από εμας έχουμε ακόμα ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας και κουτσοκαταφέρνουμε να μη στερούμαστε το ψωμί άντε και την adsl, δεν έχουμε βγει πραγματικά στα κάγκελα. Δεν έχουμε νιώσει ακόμα σε μεγάλους αριθμούς το φόβο της πείνας (θυμάστε το πανό με το "φοβάμαι την πείνα θεέ μου"?) 
Είμαστε ακόμα σε μια κατάσταση που προσαρμοζόμαστε, που αντέχουμε λίγο ή πολύ κι αυτό μας υποθηκεύει το μέλλον μας, γιατί όταν έρθουν τα πραγματικά χειρότερα, ή που θα είμαστε πολύ κουρασμένοι για να αντισταθούμε, ή που θα τα έχουμε συνηθίσει και θα τα περιμένουμε ως άλλους Βαρβάρους... 

Κλείνω όμως την περί μιθριδατισμού παρένθεση κι επιστρέφω στην απορία μου...

Όλες αυτές τις μέρες, και ορθώς εν μέρει, η προσοχή του κοινού εστιάσθηκε στους υπό απόλυση εργαζόμενους στην ΕΡΤ, στον δημόσιο χαρακτήρα του μέσου και φυσικά στο πολιτιστικό του έργο το οποίο δεν είναι διόλου αμελητέο.
Όσο όμως και αν θέλουμε να μείνουμε στον όμορφο κόσμο ηθικό, αγγελικά πλασμένο, υπάρχει πάντα μια άλλη παράλληλη πραγματικότητα.
Εκείνη των  
διορισμένων διοικήσεων για την ανεπάρκεια και τις κομματικές και μόνον περγαμηνές των οποίων ουδείς διαμαρτυρήθηκε από τους καλούς και φιλότιμους εργαζόμενους, οι οποίοι είτε ως δημοσιογράφοι είτε ως τεχνικοί είχαν ένα σημαντικό μοχλό πίεσης, την ίδια τη λειτουργία του μέσου.
των διπλοθεσιτών και όχι μόνο δημοσιογράφων και ίσως και άλλων ειδικοτήτων τους οποίους ουδείς ουδέποτε κατήγγειλε από όσους είναι μέσα στα πλαίσια λειτουργίας του φορέα και φυσικά τον πονάνε...
των πολυδάπανων εξωτερικών παραγωγών τις οποίες ουδείς ουδέποτε επίσης διανοήθηκε να εμποδίσει καθ' οιονδήποτε τρόπο ώστε να προστατευθεί το δημόσιο χρήμα και να αξιοποιηθεί το έμψυχο και τεχνικό δυναμικό της επιχείρησης.
της υπέρμετρης κατ' εντολήν προβολής κυβερνητικών θέσεων με παράλληλη υποβάθμιση έως απόκρυψη γεγονότων και καταστάσεων τις οποίες περιμένουμε από την δημόσια (όχι την κρατική) τηλεόραση να αναδείξει για να αποδείξει τον προσανατολισμό της προς την χώρα την οποία υπηρετεί και όχι προς την  πολιτική εξουσία η οποία της διορίζει την εκάστοτε διοίκηση της

Αυτά δεν τα είδα να αναφέρονται όλες αυτές τις ημέρες που το μεγαλύτερο πειρατικό project μπήκε σε όλα τα σπίτια μέσω του διαδικτύου αν και μια ειλικρινής αυτοκριτική θα ήταν εξόχως ευπρόσδεκτη. 

Όπως είναι ευπρόσδεκτη ακόμα, καθώς η μπόρα δεν πέρασε, η απόφαση του ΣτΕ όπως ανακοινώθηκε τουλάχιστον, αφήνει ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα μαζικών απολύσεων, ήδη καταργεί τα μουσικά σύνολα της ΕΡΤ με την σημαντική προσφορά τους στο χώρο της τέχνης και στρώνει το χαλί για κάθε είδους μεταβολές ή μάλλον στη δημιουργία νέου φορέα προβλέποντας ουσιαστικά και πάλι την κατάργηση της ΕΡΤ, απλά μετά από μια μεταβατική περίοδο που θα εξαρτηθεί από την σπουδή των κυβερνώντων να υλοποιήσουν τα λεχθέντα τους ή όχι... 


Αυτή τη μεταβατική περίοδο, όσο σύντομη ή μακρά και αν αποδειχθεί, οι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ θα παράξουν πραγματικά ανεξάρτητο δημοσιογραφικό έργο?
Θα αναδείξουν τις παρεμβάσεις, τις έξωθεν επιρροές, θα δώσουν στο κοινό την ευκαιρία να διεκδικήσει μαζί τους μια νέα δημόσια τηλεόραση (και ραδιοφωνο παντα, μην ξεχνιόμαστε) που να προσπαθεί έστω περισσότερο από τους άλλους για αντικειμενικότητα και προσφορά στον πολιτισμό? 

Η ΕΡΤ έγινε και ίσως είναι ακόμα ένα μεγάλο πείραμα. 
Ο κόσμος έδειξε ότι έχει ακόμα αντιστάσεις, ότι μπορεί να διεκδικήσει με τρόπο ειρηνικό και γι αυτό εντυπωσιακό. 
Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ, οφείλουν να μην προδώσουν αυτή την υποστήριξη, να μην προσπαθήσουν να την εξαργυρώσουν (κάτι που άλλωστε μοιαζει μακρινό στις εποχές που ζούμε, του έξωθεν ελέγχου και επιβολής αποφάσεων...) αλλά να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και να προσπαθήσουν αυτοί πρώτοι για μια ειρηνική ανατροπή των παθογενειών που όπως αποδείχθηκε την δική τους ύπαρξη υπονομεύουν πρώτα πρώτα... 

Είδωμεν.