Βιβλία σε δίκη: Τελικά θα μας λένε τί να διαβάσουμε?

Στις αρχές του 2009 έγινε στην Αθήνα η δίκη ενός συγγραφέα για ένα βιβλίο που έγραψε.

Το κατηγορητήριο αυτή τη φορά (μυνητήριες αναφορές) αφορούσε στην προτροπή ενεργειών κατά των εβραίων και ο νόμος στον οποίο στηρίχθηκε το κατηγορητήριο ήταν ο αντιρατσιστικός νόμος 927/1979 σύμφωνα με το πρώτο άρθρο του οποίου «Όστις δημοσίως, είτε προφορικώς, είτε δια του τύπου ή δια γραπτών κειμένων ή εικονογραφήσεων ή παντός ετέρου μέσου εκ προθέσεως προτρέπει εις πράξεις ή ενεργείας δυναμένας να προκαλέσουν διακρίσεις, μίσος ή βίαν κατά προσώπων ή ομάδος προσώπων εκ μόνου του λόγου της φυλετικής ή εθνικής καταγωγής των, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο ετών ή με χρηματικήν ποινήν ή και δια αμφοτέρων των ποινών τούτων».

… το θέμα όμως είναι αλλού.

Στη θέση αυτού θα μπορούσε να είναι κάποιο άλλο βιβλίο, κάποιο ιστολόγιο, κάποιο περιοδικό ή δικτυακός τόπος. Και το αποτέλεσμα θα ήταν πάλι μια δίκη για το ποια βιβλία μπορούμε να διαβάζουμε, τί μπορούμε να παρακολουθούμε στο διαδίκτυο, ή στον τύπο και τελικά τί κρίνεται (από κάποιους άλλους) ότι δεν μας βλάπτει, δεν μας εξωθεί σε έκνομες ενέργειες.

Μπορούμε να δεχθούμε μια κοινωνία που τα μέλη της δεν είναι επαρκώς εκπαιδευμένα και δεν διαθέτουν τα κριτήρια για να παραδώσουν στη λήθη όσα βιβλία ή όποια άλλη μορφή έκφρασης, προβάλλει αρνητικά πρότυπα και χρειάζεται να καταφύγει σε κρατικές δομές και κατασταλτικές πρακτικές?...

Μπορούμε να δεχθούμε ένα κράτος που επιτρέπει να δικάζονται συγγραφείς για το περιεχόμενο των βιβλίων τους, παραδεχόμενο με τον τρόπο αυτό ότι δεν έχει παράσχει στους πολίτες του τα εφόδια και τα κριτήρια για να απορρίψουν και να παραδώσουν στη λήθη όποιο έργο του αξίζει να ξεχαστεί και σαφώς να μην παρασυρθούν από τα κελεύσματα οποιουδήποτε συγγραφέα?...