Οργανωμένη κοινωνία και Προσωπική αυτοδιάθεση: Πού σταματά το ένα και πού αρχίζει το άλλο?

Πριν από κάμποσο καιρό στην Ιταλία ξεκίνησε μια έντονη πολεμική για το αν ένας πατέρας, (άσχετο τελικά ο βαθμός συγγένειας) μπορεί να βοηθήσει το θάνατο του παιδιού του διακόπτοντας την με μηχανικά μέσα τροφή του αφού το παιδί βρίσκεται σε μη αναστρέψιμο κώμα εδώ και πολλά χρόνια.

Η ιταλική κυβέρνηση θεώρησε την πρωτοβουλία αυτή πράξη ευθανασίας και προσπάθησε να τη σταματήσει με νομοθετική ρύθμιση, ενώ στο θέμα πήραν θέση ως μη ώφειλαν τελικά αφού πρόκειται για προσωπική υπόθεση, τα πολιτικά κόμματα και (φυσικά) η καθολική εκκλησία.

Ωστόσο εδώ ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα ζήτημα που αφορά στην αλληλοκάλυψη ή και αντιπαράθεση του ατομικού δικαιώματος και της παρέμβασης της οργανωμένης κοινωνίας.

Τελικά πού σταματάνε τα δικαιώματα της οργανωμένης κοινωνίας και πού αρχίζουν τα ατομικά?

Υπάρχει διαχωριστική γραμμή? Είναι υποχρεωτικό αυτά τα δύο να συνυπάρχουν και να αλληλοδιεισδύονται? Και πού το άτομο σταματά να είναι αυτεξούσιο για χάρη της κοινωνίας? Ή πού η κοινωνία οφείλει να υποχωρήσει για χάρη της προσωπικής αυτοδιάθεσης ειδικά από τη στιγμή που δεν παραβιάζονται τα δικαιώματα άλλων μελών της ή του συνόλου?