Ανταπόκριση από μια παράλληλη διάσταση…2

Ήμουν εκεί χθες το βράδυ, ...
Μια μαγική, δροσερή βραδιά, όπου οι μεγαλύτεροι σε ηλικία είχαν προνοήσει να φέρουν καρεκλάκια παραλίας, οι τολμηροί κουβερτούλες και σεντόνια απλωμένα στο γρασίδι, ενώ οι υπόλοιποι απλά ...απλωθήκαμε για να τυλιχτούμε σε γνώριμες μελωδίες, σε αρμονίες άλλοτε γλυκές και ρομαντικές, άλλοτε δυνατές και αισιόδοξες από εκείνες που γεμίζουν το νου και την ψυχή με ανάταση, αποφασιστικότητα, δύναμη.

Ένας άκουγε τη μουσική δουλεύοντας στο mac του, δύο νέα παιδιά, φοιτητές ίσως, διάβαζαν από σημειώσεις και φωτοτυπίες, μια παρέα είχε φέρει μαζί της σαμπάνια και και κολονάτα ποτήρια... μαμάδες κοίμιζαν μωρά στην αγκαλιά τους βαδίζοντας πάνω κάτω στο πίσω μέρος του κήπου, δεν ακούγονταν κινητά, και κάθε ομιλία είχε ένα τόνο ενοχής και ήταν όσο πιο ήσυχη και σύντομη γινόταν.

Κι όταν έγερνες πίσω και ξάπλωνες στο γρασίδι, έβλεπες λίγα αχνά αστεράκια να παίζουν κρυφτό με τα ολόλευκα σύννεφα στο βαθύ, μυστηριώδη νυχτερινό ουρανό ταξιδεύοντας στα μεταξένια φτερά της μελωδίας, συνομιλώντας με τη μουσική, τη μόνη γλώσσα που μας επιτρέπει να συνομιλούμε με το βασίλειο του απείρου...