Ανταπόκριση από μια παράλληλη διάσταση…

Στην Αθήνα των διαμαρτυριών και των διαμαρτυρομένων, των προβλημάτων και των προβληματικών (ανθρώπων) άνοιξε για λίγες ώρες ένα παράθυρο σε μια άλλη πραγματικότητα…

Μια διάσταση που φώτισε τις αισθήσεις μας, τις πλούτισε, τις ταξίδεψε σε κόσμους απλά καλύτερους.

Αυτό το βράδυ, είχα την τύχη να βρεθώ στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, καθισμένη στο χορτάρι ανάμεσα σε πανέμορφα δέντρα, με πολύ κόσμο καθισμένο ή ξαπλωμένο ολόγυρα και με δύο γιγαντοοθόνες να αναμεταδίδουν τη συναυλία που δινόταν στην Αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης (πρώην Φίλων της Μουσικής).

Η ορχήστρα ήταν η άρτια και αγαπημένη Φιλαρμονική της Βιέννης, ναι Η Φιλαρμονική της Βιέννης με διευθυντή τον χαρισματικό Ricardo Muti και ένα πρόγραμμα που ξεδιπλώθηκε μέσα από τις περίτεχνες μελωδίες του Wolfgang Amadeus Mozart, τον αισθηματικό ρομαντισμό του Franz Schubert, το δυναμισμό του Piotr Ilyich Tchaikovsky. Ή, με άλλα λόγια, με τη Συμφωνία του Λιντς, τη Συμφωνία αρ. 8 ή «Ημιτελή», και την Συμφωνία αρ. 6 ή «Παθητική».

Η αίσθηση?

Η ακοή να πλημμυρίζει με ήχους ονειρικούς ενώ το βλέμμα χανόταν στο άπειρο του νυχτερινού ουρανού. Το δροσερό αεράκι να παίρνει τους ήχους και να τους ταξιδεύει με τις σκέψεις στα σύννεφα. Η εμπειρία του να μοιράζεσαι μια τέτοια αίσθηση…