Στην αρχή ήρθε από το newsbeast.gr η ανάρτηση ενός σύντομου κειμένου με το αντίστοιχο video. Μετά λίγο η σφαίρα των ιστολογίων, λίγο τα σχόλια σε άλλα μέσα, το θέμα αναδείχθηκε σε κορυφαίο της επικαιρότητας.
Και ποιος δεν έχει ακούσει βέβαια την εμετική φράση "τά θελε κι αυτή" για τα θύματα βιασμού όταν είναι νέες γυναίκες διαπράττουσες την αμαρτία να είναι εμφανίσιμες, αρτιμελείς και με προσεγμένη εμφάνιση.
Όταν όμως η φράση αυτή έστω και ενδεδυμένη τον μανδύα της θεωρητικής προσέγγισης της βίας διατυπώνεται από ένα άτομο προβεβλημένο από τα ΜΜΕ, εγνωσμένης αξίας στο χώρο του (για το αντικείμενο του πάντα), τότε η υπόλοιπη κοινωνία εξεγείρεται εναντίον του.
Υπόθεση εργασίας
Ένας γνωστός για τη δουλειά του και το αντικείμενο του άνθρωπος, καλλιτέχνης, επαγγελματίας, επιστήμονας, διατυπώνει μια άποψη που υπερβαίνει τα εσκαμμένα του χώρου του.
Εκεί μάλλον του απαντούν οι επαΐοντες και η υπόθεση γνωρίζει την αδιαφορία των υπολοίπων εάν ποτέ την πληροφορηθούν.
Ο ίδιος, διατυπώνει μια εκτός των κοινωνικώς παραδεκτών ορίων άποψη σε ένα γενικότερο θέμα στο οποίο εκφέρουν γνώμη όλα τα μέλη της κοινωνίας καθώς τα αφορά.
Ενδεχόμενο Α.
Η άποψη του ως απαράδεκτη γνωρίζει την απαξία η οποία αντανακλάται στη συνέχεια στο πρόσωπο του και στη δουλειά του.
Ενδεχόμενο Β.
Η άποψη του ως απαράδεκτη γνωρίζει την απαξία και αδιαφορία την οποία γνωρίζει όποια αντίστοιχη άποψη ενός "κοινού θνητού".
Ενδεχόμενο Γ.
Δημόσια καταδίκη και λεκτικός λιθοβολισμός.
Αλλά το ίδιο μέτρο θα έπρεπε να εφαρμοστεί και στους δύο. (Εδώ ο οιοσδήποτε άσημος περνάει απαρατήρητος από τα ΜΜΕ και γι αυτό τη γλιτώνει)
Μετά ήρθε η επεξηγηματική δήλωση του ζωγράφου, ο οποίος λίγο οχυρώθηκε πίσω από την ιδιότητα του καλλιτέχνη και τις "επιτρεπτές" ιδιοτροπίες, λίγο πήγε να αποσείσει από πάνω του την πιθανότητα να κατηγορηθεί για κάποια έκνομη πράξη μιας και πήγε να τη δικαιολογήσει επί θεωρητικού επιπέδου.
Και ως κερασάκι στην τούρτα, ήρθε η δήλωση συγνώμης του "δεν είδαμε τί προβάλαμε, νομίσαμε ότι θα μίλαγε για τέχνη, πού να το φανταστούμε οι δημόσιοι υπάλληλοι" (άντε συμβασιούχοι)
Πού είναι όμως τελικά η αλήθεια?
Στο ότι ένα προβεβλημένο από τα ΜΜΕ πρόσωπο πρέπει να αυτολογοκρίνεται?
Ή πρέπει να εκφράζεται ελεύθερα ώστε να κρίνεται από το κοινό γι αυτό που λέει?
Ένας μη "επώνυμος" θα πρέπει να τυγχάνει της ίδιας καταδίκης όταν εκφράζει ομοίως καταδικαστέες απόψεις?
Ή του τη χαρίζουμε με απαξία αφού δεν θα ακουστεί στα μέσα και δεν θα επηρεάσει τυχόν ευμετάβλητους χαρακτήρες-τελειωμένους αναπτήρες?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου