Απόγευμα Παρασκευής...
Ένας δρόμος κάπου στην Αθήνα, χωρίς κίνηση, μάλλον ήσυχος αν και κοντά στο κέντρο και με πολλές γκρίζες, στριμωγμένες πολυκατοικίες.
Την είδα να έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση, στο στενό και μίζερο αθηναϊκό πεζοδρόμιο, και παραμέρισα λίγο για να περάσει πιο εύκολα.
Ήταν ηλικιωμένη, έδειχνε πάνω από 70 ίσως και παραπάνω, με ολόλευκα μαλλιά, φροντισμένη μέσα στα χαμηλά μαύρα μαλακά παπούτσια της και την σιδερωμένη γκρίζα ρόμπα της, αυτά τα φορέματα-ρομπες με το κούμπωμα μπροστά, στα βαθιά γκρίζα-μπλε χρώματα με τα απροσδιόριστα λευκά σχεδιάκια...
Όταν με προσπέρασε, πρέπει να κοντοστάθηκε λίγο, γιατί άκουσα τη βραχνή αδύναμη φωνη της σχεδόν αμέσως μετά:
- "Καλέ κοπέλα, καλέ κοπέλα!"
- "Ορίστε"
- "Μήπως έχετε 2 ευρώ?"
Κατέβασα το κεφάλι... δεν είχα.
Το κατέβασε κι αυτή, επειδή τα ζήτησε ίσως?
Πόσα έχουμε χάσει όταν γερόντισσες ζητούν από αγνώστους στο δρόμο το αντίτιμο μιας φραντζόλας ψωμιού και λίγου γάλακτος?
Πόσα έχουμε χάσει ακόμα, όταν άνθρωποι στην πιο δημιουργική τους ηλικία υποτίθεται, περπατούν με σκυμμένο το κεφάλι γιατι δεν τους περισσεύουν 2 ευρώ?
Πόσα θα πρέπει να χάσουμε ακόμα σε αξιοπρέπεια?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου