Μικρές καθημερινές υποσχέσεις...

Μικρά καθημερινά ταξίματα, προσκλήσεις, μικρές, ασήμαντες ίσως δεσμεύσεις, 
... μικρές καθημερινές υποσχέσεις.

Όχι οι μεγάλες που η αθέτηση τους μπορεί να φέρει ανθρώπους σε δύσκολη θέση, όχι εκείνες που έχουν μέσα τους παραμέτρους όπως χρήματα, δουλειές, ή πράγματα που μπορεί να επηρεάσουν τη ζωή άλλων ανθρώπων.

Όχι αυτές. Οι άλλες. 
Οι  μικρές καθημερινές.
Όλα εκείνα τα μικρά "σου υπόσχομαι" που είτε λέγονται είτε εννοούνται ως δέσμευση, ως τάξιμο, ως πρόσκληση.

Εκείνα τα "να φάμε μαζί", "όταν βγει η ταινία θα τη δούμε", "θα το κάνουμε μαζί", "όταν ξαναγίνει, θα πάμε μαζί", "οκ και υποσχομαι να βοηθαω"...
μικρές φρασούλες, ανώδυνες, που κάποιοι τις περνάνε χωρίς να τους δίνουν καμία σημασία, αλλά άλλοι τις υπολογίζουν, σκέφτονται πως κάποιος θέλει να κάνει κάτι μαζί τους, να μοιραστεί μαζί τους μια όμορφη στιγμή, και χαίρονται... μέχρι την διάψευση.
Η διάψευση ξέρετε δεν είναι μόνο η ρητή και κατηγορηματική, αυτή που συμβαίνει όταν φτάνει η δεδομένη στιγμή και περιμένουμε κάτι από κάποιον, ή κάποιος άλλος από εμάς... είναι και η άλλη. 
Είναι αυτό το μακρύ, κενό χρονικό διάστημα που περνάει από μια δήλωση διαβεβαίωσης ή υπόσχεσης και που για κάποιους αρκεί για να την καταστήσει ανενεργή, ανεπίκαιρη, για να πουν "πάει αυτό πέρασε τώρα", "πού το θυμήθηκες", "έχω άλλα στο μυαλό μου",  κλπ.

Η διάψευση είναι περίεργο πράγμα... αφήνει μια αίσθηση. 
Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι ακριβώς πικρία, αν και κάποιες φορές έχει ένα άρωμα απογοήτευσης...  
Συνήθως βρίσκουμε κάτι για να δικαιολογήσουμε το άτομο που μας είπε κάτι και φάνηκε ανακόλουθο απέναντι μας... κάποιες φορές αν το δούμε από την πλευρά του, μπορεί και να το δικαιολογήσουμε πλήρως, οπότε μια λύπη μένει μόνο, μια αίσθηση ανεκπλήρωτου, μια προσδοκία που επανεμφανίζεται σαν υπενθύμιση στο ημερολόγιο, μέρα με τη μέρα, χωρίς να πραγματοποιείται.

...αλλά επιτρέψτε μου να κρατώ μια μικρή επιφύλαξη σε ένα σημείο. 

Όταν λέμε κάτι, ιδίως μικρό, κάτι που είναι στην απόλυτη ευχέρεια μας να το πραγματοποιήσουμε και μόνο η δική μας προσωπική αμέλεια, αναβλητικότητα, ή απλά οκνηρία δεν το κάνει δυνατό, τότε δεν έχουμε και πολλά επιχειρήματα.  

Έχω την εντύπωση, (κι αν σφάλλω διορθώστε με) πως οι άνθρωποι γύρω μας τις περισσότερες φορές, χρειάζονται κάτι μικρό για να νιώσουν καλύτερα. 

Τα μικρά πράγματα, συνήθως, δίνουν περισσότερη ενέργεια από τα μεγάλα, είναι σαν μικρές αλλά πολύ δυνατές μπαταρίες που δίνουν μεγάλη φόρτιση ξαφνικά και πολύ γρήγορα. Σαν πυροτεχνήματα που μπορεί να μη διαρκούν, αλλά μας γεμίζουν λάμψη κι ευφορία κι όταν μαζευτούν πολλά μαζί, δημιουργούν ένα μαγευτικό θέαμα. 

Και δεν είναι μόνο για τους άλλους, είναι και για μας. 
Όσο κι αν δεν θέλουμε να το δούμε ή να το αναγνωρίσουμε, η προσφορά μας κάνει να αισθανθούμε καλύτερα. Ειδικά όταν είναι κάτι απλό που γεμίζει με ένα χαμόγελο, από το άτομο το οποίο κάνουμε να αισθανθεί καλύτερα. 

Τα μικρά πράγματα, είναι αυτά που δίνουν την ενέργεια για να μοιραστούμε, να συνεχίσουμε, να ξεκινήσουμε, να ολοκληρώσουμε ...ίσως και κάτι μεγάλο. 

Αλλά την ενέργεια, την πήραμε από μια στιγμή, ένα βλέμμα, μια κουβέντα, ένα γέλιο. 
Ας μην το ξεχνάμε και ίσως ας μην χανόμαστε από το να το προσφέρουμε και να μας το προσφέρουν. 

         

Promises...