Οι τιμητές του διπλανού καθίσματος...

Ή του προφίλ παραπλεύρως, ό, τι προτιμάτε, καθότι το διαδίκτυο αναπαράγει συχνά φαινόμενα της πραγματικής καθημερινότητας.

Ποιοι είναι οι τιμητές?
Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που συμμετέχουν ή προκαλούν συζητήσεις στα λεωφορεία, στις ουρές, ενίοτε και στο διαδίκτυο.

Πάντα με την αυτοπεποίθηση του "σας τά 'λεγα εγώ" διανθισμένη με λεπτομέρειες όπως ότι δεν δανείστηκαν ποτέ από τράπεζες, δεν άλλαξαν αυτοκίνητο, δεν χρησιμοποίησαν ποτέ πιστωτική κάρτα, δεν παρασύρθηκαν ποτέ από τις σειρήνες των ακριβών κινητών με σύνδεση και δεν υπέκυψαν ποτέ στη γοητεία (και στην ποιότητα κάποιες φορές για να λέμε και του στραβού το δίκιο) ενός επώνυμου ρούχου, παπουτσιού ή αξεσουάρ.

Οι "άλλοι" συνήθως σκύβουν το κεφάλι σε αυτές τις συζητήσεις. Αισθάνονται ένοχοι, ανόητοι, παρασυρμένοι από τις απατηλές υποσχέσεις μιας περιόδου ευφορίας και αφθονίας, πλαστής όπως αποδείχθηκε, αλλά τότε ικανής να δώσει ελπίδες για κάτι καλύτερο...

Γιατί τί ήταν όλο αυτό το πάρτυ στο οποίο παρασύρθηκε μεγάλο μέρος όσων υπέκυψαν στους πειρασμούς παρά μια ελπίδα για κάτι καλύτερο?
Μια μόλις γενιά νωρίτερα, τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά, καλύτερα ίσως κατά βάθος, αλλά πιο δύσκολα στην επιφάνεια και ποιος μπορεί να αρνηθεί την πιθανότητα να υπάρχει κάτι ακόμα καλύτερο?
Ποιος μπορεί να αρνηθεί στους ανθρώπους την επιθυμία να ζήσουν κάτι παραπάνω, να προσφέρουν κάτι καλύτερο στα παιδιά τους?

Ναι, κάποιοι παρασύρθηκαν σε εκδηλώσεις νεοπλουτισμού, μικρές και μεγάλες υπερβολές, δεν ήταν όλοι όμως...

Δεν είναι όλοι Αρχοντοχωριάτες καλοί μου τιμητές, δεν αποφάσισαν όλοι ξαφνικά να μείνουν σε μαιζονέτες, να πηγαίνουν στη λαϊκή με τη Luis Vuitton υπό μάλης, να φορτώνουν στο Cayenne ατελείωτες σακκούλες με του πουλιού το γάλα...  κι επιτρέψτε μου να εκτιμώ πως δεν είναι ιδιώνυμο το να κάνεις το πάρτυ γενεθλίων του παιδιού σου σε παιδότοπο μια φορά στα τόσα χρόνια...

Υπήρξαν και πολλοί που προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία ή την "ευκαιρία" για να αποκτήσουν ένα σπίτι, κατά τα όνειρα και τα πρότυπα των γονιών και των παππούδων τους, γιατί με αυτά τα πρότυπα μεγάλωσαν, για να αφήσουν ένα σπίτι στα παιδιά τους, για να τους προσφέρουν καλύτερη μόρφωση, περισσότερες δυνατότητες.

Ουδείς θα αρνηθεί στους κατηγόρους την απόδοση τιμών για την διορατικότητα τους, την επιφυλακτικότητα τους, την προνοητικότητα τους,
ουδείς εκ των κατηγορουμένων θα σηκώσει κεφάλι να δικαιολογήσει τα "αδικαιολόγητα" όπως ότι όταν ανέλαβε τις όποιες υποχρεώσεις, είχε προγραμματίσει και πώς να τις εκπληρώνει, ότι υπήρχε δουλειά και προοπτικές, καθώς ο νους του ανθρώπου τείνει αθεράπευτα να προσανατολίζεται στο καλύτερο, το αισιόδοξο σενάριο...

Αλλά, μήπως θα ήταν σκόπιμη και λίγη επιείκεια?

Δε μπορείς να ξέρεις το δρόμο κάποιου αν δε βαδίσεις με τα παπούτσια του λένε...

Πώς λοιπόν κρίνονται συλλήβδην ως ανόητοι κι εύπιστοι όλοι όσοι τώρα ασφυκτιούν επειδή ήλπισαν σε κάτι και προσπάθησαν γι αυτό έστω και με δεκανίκια?

Συμφωνώ και δέχομαι, γιατί το έχω δει, ότι κάποτε η επιφυλακτικότητα των τιμητών μπορεί να αντιμετωπίσθηκε από τους άλλους, τους παρασυρμένους ως δειλία, ως αδυναμία εκμετάλλευσης των ευκαιριών, ως ο,τιδήποτε,
όταν όμως έρχεται η δικαίωση, το μέτρο ανωτερότητας του δικαιωμένου είναι η γενναιοφροσύνη...

Απαραίτητη διευκρίνιση:
Δεν προσωποποιώ καταστάσεις, ούτε αναφέρομαι στον εαυτό μου ή σε συγκεκριμένους άλλους, το αποφεύγω σαν το διάολο ειδικά στο διαδίκτυο, όπου όλοι αξίζουμε λίγο να χαλαρώσουμε στις συζητήσεις μας, να μιλήσουμε πιο γενικά, πιο θεωρητικά καθώς θεωρώ πως όλοι χρειαζόμαστε αυτό το "διάλειμμα" από την ατομική μας πραγματικότητα...