Tέχνη... τί μπορεί να είναι η τέχνη?
Μας αρκούν οι περίπλοκοι διεπιστημονικοί ορισμοί των ειδικών, μας αρκούν οι δυσνόητες κάποιες φορές προσωπικές εκφράσεις των ίδιων των καλλιτεχνών?
Χωράει μια ακόμα έκφραση για το τί είναι τέχνη?
Το δικό μου ταπεινό μάζεμα σκέψεων, εντυπώσεων, συναισθημάτων δοσμένο σε μια σελίδα, παρέα με δύο αγαλματάκια, τόσο παλιά, τόσο σημερινά, τόσο αρμονικά μεταξύ τους και με το σύμπαν...
Η τέχνη είναι διάλογος, επικοινωνία, είναι η έκφραση αυτού που ο δημιουργός νιώθει, θέλει να πει, θέλει να αφησει πισω του σα μια δήλωση, σαν ένα συναίσθημα... κάτι που εντοπίζεται στο χώρο και στο χρόνο.
...αλλά η τέχνη δε μπορει να περιοριστεί στο χώρο και στο χρόνο ίσως μόνο καποιες μορφές της πιο εφήμερες, πιο περιορισμένες,
γιατί η αληθινή τέχνη είναι διαχρονική, σε κάνει να ανατριχιάζεις βλεποντας ενα ιωνικό κιονόκρανο που σκαλιστηκε πριν απο 2000 χρονια, ή ακουγοντας ενα μουσικο κομματι που μετράει 200-300 χρονια ήδη...
ή αυτό
που είναι της ύστερης νεολιθικής περιόδου από τη Hamangia, ένα μέρος άγνωστο σχεδόν στη Ρουμανία, αλλά τα δύο πρόσωπα κοιτάζουν τον θεατή σα να είναι ενός σύγχρονου καλλιτέχνη, σα να είναι ο άνθρωπος του σήμερα, διπλανός μας, που πιάνει το κεφάλι του από τη στενοχώρια και την κούραση ενώ η γυναίκα του ξεκουράζεται όσο μπορεί δίπλα του,
...γι αυτό η τέχνη μιλάει με το άπειρο, γιατί δεν έχει χρόνο, και δεν έχει χώρο, είναι σαν το κάθε τι να έγινε δίπλα μας, για μας, για κάτι που μας νοιάζει, μας συγκινεί, μας ξεσηκώνει.
Και κάτι τελευταίο.
Η τέχνη δεν έχει κατάρτιση. Η τέχνη δεν είναι οι σχολές, δεν είναι οι εργασίες και τα πτυχία. Η τέχνη δεν κλείνεται σε αναλυτικά προγράμματα σχολείων.
Είναι καλό που υπάρχουν όλα αυτά, για να διαδοθεί η ιστορία της τέχνης, των δημιουργών, των έργων, των συνθηκών στις οποίες δημιουργήθηκαν, των επιδράσεων που είχαν σε άλλα μέρη, σε άλλες εποχές κι άλλους ανθρώπους.
Είναι καλό ως κίνητρο έρευνας, ως έναυσμα για το ξεκίνημα μιας αναζήτησης...
Μέχρι εκεί όμως.
Οι καλλιτέχνες είναι άλλο πράγμα. Είναι οι άνθρωποι με τα αισθήματα, τις σκέψεις, τη δυναμικότητα της δημιουργίας. Εκείνοι που έδιναν παντα προτεραιότητα στη δημιουργία τους, στην επικοινωνία τους με το άπειρο.
...γιατί το δημιούργημα τους, είναι η ανατριχίλα στο άκουσμα μιας μουσικής, είναι η συγκίνηση μπροστά σε ένα γλυπτό, είναι το ταξίδι του νου μπροστά σε μια εικόνα,
η τέχνη είναι ένα δάκρυ, μια σκέψη, μια απόφαση που παίρνουμε γεμάτοι από αισθήσεις και σκέψεις μπροστά σε ένα αληθινό δημιούργημα.
Και αυτό ισχύει σε όλες τις μορφές τέχνης, ακόμα και τις πιο σύγχρονες όπως το κομικ και ο κινηματογράφος, όταν είναι πραγματικά ισχυρή.
Αυτά... για την ώρα.
Μας αρκούν οι περίπλοκοι διεπιστημονικοί ορισμοί των ειδικών, μας αρκούν οι δυσνόητες κάποιες φορές προσωπικές εκφράσεις των ίδιων των καλλιτεχνών?
Χωράει μια ακόμα έκφραση για το τί είναι τέχνη?
Το δικό μου ταπεινό μάζεμα σκέψεων, εντυπώσεων, συναισθημάτων δοσμένο σε μια σελίδα, παρέα με δύο αγαλματάκια, τόσο παλιά, τόσο σημερινά, τόσο αρμονικά μεταξύ τους και με το σύμπαν...
Η τέχνη είναι διάλογος, επικοινωνία, είναι η έκφραση αυτού που ο δημιουργός νιώθει, θέλει να πει, θέλει να αφησει πισω του σα μια δήλωση, σαν ένα συναίσθημα... κάτι που εντοπίζεται στο χώρο και στο χρόνο.
...αλλά η τέχνη δε μπορει να περιοριστεί στο χώρο και στο χρόνο ίσως μόνο καποιες μορφές της πιο εφήμερες, πιο περιορισμένες,
γιατί η αληθινή τέχνη είναι διαχρονική, σε κάνει να ανατριχιάζεις βλεποντας ενα ιωνικό κιονόκρανο που σκαλιστηκε πριν απο 2000 χρονια, ή ακουγοντας ενα μουσικο κομματι που μετράει 200-300 χρονια ήδη...
ή αυτό
...γι αυτό η τέχνη μιλάει με το άπειρο, γιατί δεν έχει χρόνο, και δεν έχει χώρο, είναι σαν το κάθε τι να έγινε δίπλα μας, για μας, για κάτι που μας νοιάζει, μας συγκινεί, μας ξεσηκώνει.
Και κάτι τελευταίο.
Η τέχνη δεν έχει κατάρτιση. Η τέχνη δεν είναι οι σχολές, δεν είναι οι εργασίες και τα πτυχία. Η τέχνη δεν κλείνεται σε αναλυτικά προγράμματα σχολείων.
Είναι καλό που υπάρχουν όλα αυτά, για να διαδοθεί η ιστορία της τέχνης, των δημιουργών, των έργων, των συνθηκών στις οποίες δημιουργήθηκαν, των επιδράσεων που είχαν σε άλλα μέρη, σε άλλες εποχές κι άλλους ανθρώπους.
Είναι καλό ως κίνητρο έρευνας, ως έναυσμα για το ξεκίνημα μιας αναζήτησης...
Μέχρι εκεί όμως.
Οι καλλιτέχνες είναι άλλο πράγμα. Είναι οι άνθρωποι με τα αισθήματα, τις σκέψεις, τη δυναμικότητα της δημιουργίας. Εκείνοι που έδιναν παντα προτεραιότητα στη δημιουργία τους, στην επικοινωνία τους με το άπειρο.
...γιατί το δημιούργημα τους, είναι η ανατριχίλα στο άκουσμα μιας μουσικής, είναι η συγκίνηση μπροστά σε ένα γλυπτό, είναι το ταξίδι του νου μπροστά σε μια εικόνα,
η τέχνη είναι ένα δάκρυ, μια σκέψη, μια απόφαση που παίρνουμε γεμάτοι από αισθήσεις και σκέψεις μπροστά σε ένα αληθινό δημιούργημα.
Και αυτό ισχύει σε όλες τις μορφές τέχνης, ακόμα και τις πιο σύγχρονες όπως το κομικ και ο κινηματογράφος, όταν είναι πραγματικά ισχυρή.
Αυτά... για την ώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου