Ζήσαμε μια εποχή αφθονίας, σύντομη βέβαια, αλλά που μας άφησε ίχνη, αναμνήσεις, πληγές.
Ζήσαμε την εποχή που βγαίναμε για καφέ-σινεμά-φαγητό-ποτό όλα μαζί, με αυτή ή άλλη σειρά, κυκλοφορούσαμε, ξοδεύαμε.
Ζήσαμε την εποχή του καταναγκασμού σχεδόν, να πάρουμε δώρα χριστουγέννων για σχεδόν όλους όσους είχαμε γύρω μας, άσκεφτα τις περισσότερες φορές, τυπικά, και να ντρεπόμαστε να δώσουμε κάτι που θα είχαμε φτιαξει εμείς, μη φανεί φθηνό και λίγο...
Ζήσαμε την εποχή του καταναλωτισμού, του νέου κινητού κάθε χρόνο, των επελάσεων στα μαγαζιά στις εκπτώσεις ή το αγόγγυστο κουβάλημα των τσαντών από τα μεγάλα εκπτωτικά εμπορικά κέντρα.
Τους τρελούς λογαριασμούς στο σούπερ μάρκετ, με πολλά τρόφιμα να μην προλαβαίνουν να καταναλωθούν ειδικά αν είχαν αγοραστεί για κάποιο τραπέζι πχ.
Τα ζήσαμε όλα αυτά, άλλος πολύ, άλλος λίγο. Άλλος από μονος του, άλλος μεσα απο τη ζωή δικων του ανθρώπων, τα είδαμε όμως.
Και τώρα, μετά την ανατροπή, τη δυσκολία, το ξεβόλεμα, το ξαφνιασμα, τι?
Η αναθεώρηση, η αναδιάρθρωση, η παραδοχή ότι τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα μπορούν να γίνουν και με άλλο τρόπο.
Το φαγητό που μπορεί να είναι ένα μάζεμα σε ένα σπίτι με κάτι από τον καθένα, ή απλά βοήθεια στην ετοιμασία και το συμμάζεμα μετά, με παρέα και διάθεση,
Ο κινηματογράφος, που μπορεί να είναι μια ταινία σε dvd ή και στον υπολογιστή, παρέα με πατατάκια και μπόλικη διάθεση για διασκέδαση που δεν έχει ανάγκη τα πολυτελή καθίσματα μιας ακριβής αίθουσας.
Το δώρο που είναι πλέον για τους σημαντικούς, με σκέψη, φροντίδα, αγάπη, ψαγμένο ή φτιαγμένο, αλλά πάντα πολύτιμο,
Η βολτα, με ένα καφέ σε μαγαζί που μετράει και η τιμή του, ή περπατώντας σε ένα πάρκο όπου υπαρχει, σε μια παραλία, με το ουσιαστικό να είναι η κουβέντα, το γέλιο, η επαφή κι όχι το ποιος καθεται δίπλα...
...κι όμως, όλα αυτά, είναι σημαντικά.
Γιατί όταν γίνονται με τη σκέψη μας στην ευχαρίστηση και τη δική μας και των γύρω μας, γεμίζουν από συναίσθημα και γίνονται μικρά πυροτεχνήματα ενέργειας που μας τονώνουν όλους.
Γιατί αυτό που έχει σημασία είναι η επικοινωνία, το γέλιο, η προσφορά απλών μικρών πραγμάτων, χειρονομιών, σκέψεων, αισθημάτων.
Αυτό είναι που μας κανει πλούσιους, σαν πολλά μικρά νομίσματα που συσσωρεύονται αντί για μία επιταγή, ένα χαρτι που το παίρνει ο αέρας...
Η ζωή μπορεί να μην είναι ένας τεράστιος μοναδικός αλγόριθμός, που ή πετυχαίνει ή καταλήγει στα χαμένα,
μπορεί να είναι άπειρες μικρές εξισώσεις, που το αποτέλεσμα τους δίνει το δικό του χρώμα, τη δική του μουσική στο σύνολο.
Και τότε έχουμε περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας, περισσότερες μικρές πηγές ενέργειας για να αντλήσουμε, περισσότερα μικρά καθημερινά στηρίγματα για να προχωρήσουμε.
Καλωσήρθατε στον Μεγάλο Αστερισμό των Μικρών Πραγμάτων...
Ζήσαμε την εποχή που βγαίναμε για καφέ-σινεμά-φαγητό-ποτό όλα μαζί, με αυτή ή άλλη σειρά, κυκλοφορούσαμε, ξοδεύαμε.
Ζήσαμε την εποχή του καταναγκασμού σχεδόν, να πάρουμε δώρα χριστουγέννων για σχεδόν όλους όσους είχαμε γύρω μας, άσκεφτα τις περισσότερες φορές, τυπικά, και να ντρεπόμαστε να δώσουμε κάτι που θα είχαμε φτιαξει εμείς, μη φανεί φθηνό και λίγο...
Ζήσαμε την εποχή του καταναλωτισμού, του νέου κινητού κάθε χρόνο, των επελάσεων στα μαγαζιά στις εκπτώσεις ή το αγόγγυστο κουβάλημα των τσαντών από τα μεγάλα εκπτωτικά εμπορικά κέντρα.
Τους τρελούς λογαριασμούς στο σούπερ μάρκετ, με πολλά τρόφιμα να μην προλαβαίνουν να καταναλωθούν ειδικά αν είχαν αγοραστεί για κάποιο τραπέζι πχ.
Τα ζήσαμε όλα αυτά, άλλος πολύ, άλλος λίγο. Άλλος από μονος του, άλλος μεσα απο τη ζωή δικων του ανθρώπων, τα είδαμε όμως.
Και τώρα, μετά την ανατροπή, τη δυσκολία, το ξεβόλεμα, το ξαφνιασμα, τι?
Η αναθεώρηση, η αναδιάρθρωση, η παραδοχή ότι τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα μπορούν να γίνουν και με άλλο τρόπο.
Το φαγητό που μπορεί να είναι ένα μάζεμα σε ένα σπίτι με κάτι από τον καθένα, ή απλά βοήθεια στην ετοιμασία και το συμμάζεμα μετά, με παρέα και διάθεση,
Ο κινηματογράφος, που μπορεί να είναι μια ταινία σε dvd ή και στον υπολογιστή, παρέα με πατατάκια και μπόλικη διάθεση για διασκέδαση που δεν έχει ανάγκη τα πολυτελή καθίσματα μιας ακριβής αίθουσας.
Το δώρο που είναι πλέον για τους σημαντικούς, με σκέψη, φροντίδα, αγάπη, ψαγμένο ή φτιαγμένο, αλλά πάντα πολύτιμο,
Η βολτα, με ένα καφέ σε μαγαζί που μετράει και η τιμή του, ή περπατώντας σε ένα πάρκο όπου υπαρχει, σε μια παραλία, με το ουσιαστικό να είναι η κουβέντα, το γέλιο, η επαφή κι όχι το ποιος καθεται δίπλα...
...κι όμως, όλα αυτά, είναι σημαντικά.
Γιατί όταν γίνονται με τη σκέψη μας στην ευχαρίστηση και τη δική μας και των γύρω μας, γεμίζουν από συναίσθημα και γίνονται μικρά πυροτεχνήματα ενέργειας που μας τονώνουν όλους.
Γιατί αυτό που έχει σημασία είναι η επικοινωνία, το γέλιο, η προσφορά απλών μικρών πραγμάτων, χειρονομιών, σκέψεων, αισθημάτων.
Αυτό είναι που μας κανει πλούσιους, σαν πολλά μικρά νομίσματα που συσσωρεύονται αντί για μία επιταγή, ένα χαρτι που το παίρνει ο αέρας...
Η ζωή μπορεί να μην είναι ένας τεράστιος μοναδικός αλγόριθμός, που ή πετυχαίνει ή καταλήγει στα χαμένα,
μπορεί να είναι άπειρες μικρές εξισώσεις, που το αποτέλεσμα τους δίνει το δικό του χρώμα, τη δική του μουσική στο σύνολο.
Και τότε έχουμε περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας, περισσότερες μικρές πηγές ενέργειας για να αντλήσουμε, περισσότερα μικρά καθημερινά στηρίγματα για να προχωρήσουμε.
Καλωσήρθατε στον Μεγάλο Αστερισμό των Μικρών Πραγμάτων...
 |
| (Photo by Space Frontiers/Hulton Archive/Getty Images)
Υ.Γ. Η εικόνα αυτή δεν επιλέχθηκε μόνο επειδή ειναι τόσο μαγευτικά όμορφη...
Η εικόνα αυτή συνοψίζει όλα όσα γράφτηκαν πιο πάνω.
Απειράριθμες μικρές στο μάτι λάμψεις, που αν τις δει κάποιος στην πραγματική τους διάσταση, ειναι άστρα, πλανήτες, κόσμοι ολόκληροι, με τις δικές τους ζωές, περιβάλλοντα, πολιτισμούς, κύκλους ζωής και θανάτου.
Σαν όλα τα μικρά πράγματα που προσπερνάμε, που ηθελημένα αγνοούμε, και που αν τα δούμε στην πραγματική τους διάσταση, μπορεί να είναι αυτά που θα γεμίσουν τη ζωή μας.
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου