Δολοφονίες και "δολοφονίες" στο διαδίκτυο...

Δολοφονίες και "δολοφονίες" σε καιρό κρίσης...

Συνηθίσαμε λίγο αστεία λίγο σοβαρά να τα ρίχνουμε όλα στην κρίση... όχι άδικα μιας και όλη
αυτή η οικονομική παραζάλη που ζούμε έχει πολλές, ποικίλες και σοβαρές συνέπειες σε όλους
τους τομείς της ζωής μας, ακόμα κι αυτούς που δεν το φανταζόμαστε καν...

Εκεί όμως που σοβαρεύει πραγματικά το ζήτημα είναι η ανθρώπινη ζωή και η απώλεια της,
ιδίως όταν γίνεται υπό συνθήκες που λίγο πολύ σχετίζονται με όλο αυτό το πλέγμα συνεπειών
της οικονομικής κατ' αρχήν κρίσης.

Υπάρχει όμως και μια δεύτερη παράμετρος. Όχι τα γεγονότα καθαυτά, αλλά ο τρόπος με τον
οποίο παρουσιάζονται, ο τρόπος με τον οποίο τα διαχειρίζονται όλοι όσοι έχουν τη δυνατότητα
να επηρεάζουν έστω και μια σελίδα παραδοσιακού ή διαδικτυακού μέσου.

Αφορμή γι αυτό το κείμενο υπήρξε ένα θέμα που ανοίχθηκε σε διαδικτυακό χώρο συζητήσεων,
με τίτλο " η πρώτη δολοφονία της κρίσης".
Από πού να το πιάσει κανείς?
Ορίζουμε ως δολοφονία μόνο την πράξη κατά την οποία ένα άτομο αφαιρεί εκ προθέσεως την
ζωή ενός άλλου. Σε Κ.Σ. δηλ. κανονικές συνθήκες.
Σε τί συνθήκες ζούμε τώρα όμως?

Δηλ οι χρεωμένοι αυτόχειρες που δεν υποφέρουν άλλο την ριζική απομείωση της ζωής τους, την αδυναμία να ανταπεξέλθουν στις στοιχειώδεις οικογενειακές τους ανάγκες, την στέρηση της
αξιοπρέπειας τους είναι απλοί καταθλιπτικοί που είχαν μια στιγμή τρέλας?
Δεν πρόκειται για δολοφονία με ηθικούς αυτουργούς και δράστες όσους έφεραν αυτούς τους
ανθρώπους στην έσχατη απόγνωση?
Οι ασθενείς που στερούνται λόγω ελλείψεων στο συστημα υγείας την έγκαιρη διάγνωση και
κατάλληλη θεραπεία με αποτέλεσμα να βλάπτεται η υγεία τους και να υποκύπτουν σε ασθένειες
που σε άλλη περίπτωση θα ήταν αντιμετωπίσιμες?
Οι ηλικιωμένοι που βλέπουν να συντομεύει η ζωή τους από τις κακουχίες από τις οποίες
υποτίθεται θα τους γλίτωνε το κοινωνικό κράτος?

Αυτοί είναι τα θύματα, και τους δράστες τους γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά.


Ο προβληματισμός μου όμως εδώ είναι κάποιοι άλλοι, που δεν ανήκουν στους θύτες, που δεν είναι ίσως ακόμα θύματα, (κι εύχομαι να μη γίνουν άλλωστε), αλλά επιδιώκουν μια άλλη ανάγνωση αυτής της ιστορίας.

Η πρώτη δολοφονία... δυνατή φράση δε λέω... το οριστικό άρθρο που σηματοδοτεί ένα
συγκεκριμένο γεγονός, ορισμένο στο χώρο και το χρόνο, ικανό να αναχθεί σε τοπόσημο μιας
εποχής. Το "πρώτη" που σημαίνει το πρωτόφαντο, το ασύνηθες, το ανοίκειο, που αξίζει να
ασχοληθούμε μαζί του, να το εξερευνήσουμε, να το αναλύσουμε. Και φυσικά το "δολοφονία",
λέξη και πράξη αποτρόπαιη, χιλιοειπωμένη αλλά παντα δυνατή, ικανή να στρέψει το
ενδιαφέρον του κοινού σ΄ αυτήν, τις συνθήκες, τα πρόσωπα, τις συνέπειες.
Επιλογές που προσελκύουν το ενδιαφέρον του κοινού αλλά επιφανειακά, προδίδοντας έναν
εξίσου επιφανειακό στόχο, διαφορετικό από μια βαθύτερη ανάλυση, ψύχραιμη, ψαγμένη στην
επιχειρηματολογία της.
Δυστυχώς, μεγάλη μερίδα των μέσων όποια και αν είναι η μορφή τους, στηρίζεται πλέον στο πυροτέχνημα, την επιφανειακότητα, τον εύκολο εντυπωσιασμό.
Όμως, κάθε ένα από αυτά είναι απλά νερό στο μύλο της συνθηματολογίας και της στείρας
αντιπαράθεσης.
Και διανύουμε μια εποχή που χρειαζόμαστε ακριβώς τα αντίθετα.
Ψυχραιμία, διεισδυτικότητα, αναζήτηση στο παρελθόν, στο παρόν, ο,τιδήποτε μπορεί να φωτίσει αιτίες, να αναδείξει αφορμές και αλληλουχίες γεγονότων που παράγουν συγκεκριμένα
αποτελέσματα.

Δεν χρειαζόμαστε lifestyle και wannabe lifestyle ενημέρωση και συζήτηση, αλλά κάτι περισσότερο, για να δώσουμε κάτι περισσότερο.