Τί είναι το προφίλ μας?
Αυτός ο περιβόητος τοίχος στο φουμπου εννοώ...
Εκεί που όχι μόνο εμείς αλλά και οι φίλοι μας μπορούν να δημοσιεύουν ό,τι νομίζουν καλό/διασκεδαστικό/ωφέλιμο/κι-εγώ-δεν-ξέρω-τί-άλλο?
Είναι άνθρωποι που το βλέπουν ως προέκταση της ζωής τους, ανεβάζουν φωτογραφίες, αναρτούν γεγονότα που είναι σημαντικά για την πραγματική τους ζωή, αυτήν έξω από το διαδίκτυο, συνεχίζουν κι επεκτείνουν την επαφή τους με τις γνωριμίες τους από τον πραγματικό κόσμο, ποικίλλοντας ίσως λίγο και με γνωριμίες μέσω του διαδικτύου.
Είναι κι άνθρωποι που το διασκεδάζουν, αστειεύονται, ανεβάζουν ό,τι πιο χιουμοριστικό ή περίεργο χωρίς να τους απασχολεί ποιος διαβάζει τις αναρτήσεις τους θεωρώντας το μια ιδιωτική περιοχή, (που όμως δυστυχώς έχει διάτρητα όρια)
...και τέλος είναι εκείνοι που αναγνωρίζουν τη σημασία που μπορεί να αποκτήσει κάποια στιγμή στην πραγματική ζωή τους. Εκείνοι που ξέρουν ότι μια λάθος ανάρτηση, ένα άκυρο σχόλιο, ένας οποιοσδήποτε διάλογος θα μπορούσε να τους κοστίσει εάν διαβαστεί από τους λάθος αναγνώστες. Είναι εκείνα τα λάθη που κάνουμε και τα καταλαβαίνουμε όταν η αναρτηση μας διαβαστεί από τον εργοδότη ή τον υποψήφιο εργοδότη, ή κάποιον που προσδοκούμε την υποστήριξη του σε κάτι, ο,τιδήποτε. Είναι εκείνοι που προσέχουν το περιεχόμενο του τοίχου τους, προσπαθώντας να είναι πάντα ο καθρέφτης αυτου που θέλουν να παρουσιάσουν προς τα έξω, διαδικτυακά και πραγματικά.
Τί ταιριάζει σε κάθε άνθρωπο?
Λογικά αυτό που τον κάνει να νιώθει άνετα με αυτό που βλέπει δημοσιευμένο σε ένα μέσο που είναι δημόσιο, όσα μέτρα προστασίας της ιδιωτικότητας και να πάρει κάποιος.
...αυτό για το οποίο δεν νιώθει και κυρίως, δεν θα νιώσει άβολα ή άσχημα ούτε τώρα ούτε σε βάθος χρόνου, γιατί οι θεμελιώδεις διαχρονικές αρχές του δεν θίγονται.
...αυτό που θέλει να δείξει για τον εαυτό του, ό,τι κι αν είναι αυτό, αναγνωρίζοντας ότι κάποιοι από τους αναγνώστες μπορεί να δυσαρεστηθούν με αυτό που βλέπουν, αλλά θα ξέρει ποιών τη γνώμη υπολογίζει και ποιών όχι.
...αυτό που δεν τον πειράζει να μένει σε κοινή θέα, έστω φίλων, όταν ο ίδιος δεν είναι παρών.
Οι τοίχοι μας, οι διαδικτυακό χώροι που εκφραζόμαστε, εμείς, οι φίλοι μας, οι οικείοι μας, ειναι μια νέα πρόκληση.
Προσωπικά, από μια βαθύτερη διαστροφή ανάλυσης δεδομένων και παραμέτρων, υπολογίζω πάντα και την τελευταία λέξη, την τελευταία έννοια, την τελευταία ιδέα κι ακόμα περισσότερο όταν ο προορισμός είναι ο τοίχος ενός άλλου.
Γιατί εκεί, η ελευθερία του να γράφεις στο χρονολόγιο του είναι πιο περίπλοκη, πιο σοβαρή. Είναι ίσως επειδή ο φίλος μας, ο άνθρωπος που μας αφήνει να γράφουμε στο δικό του χώρο αξίζει την προσοχή μας, το σεβασμό μας, τη φροντίδα να μην αφήσουμε ίχνη ασυλλογισιάς που θα τον κάνουν να θέλει να τα αφαιρέσει.
...γιατί οι τοίχοι λένε τις δικές τους ιστορίες, ιστορίες επικοινωνίας, φιλίας, επαφής, αγάπης ανθρώπινης,
οι τοίχοι είναι οι καθρέφτες αυτών που γράφουν,
οι τοίχοι είναι η νέα μας μικρή δοκιμασία...
Αυτός ο περιβόητος τοίχος στο φουμπου εννοώ...
Εκεί που όχι μόνο εμείς αλλά και οι φίλοι μας μπορούν να δημοσιεύουν ό,τι νομίζουν καλό/διασκεδαστικό/ωφέλιμο/κι-εγώ-δεν-ξέρω-τί-άλλο?
Είναι άνθρωποι που το βλέπουν ως προέκταση της ζωής τους, ανεβάζουν φωτογραφίες, αναρτούν γεγονότα που είναι σημαντικά για την πραγματική τους ζωή, αυτήν έξω από το διαδίκτυο, συνεχίζουν κι επεκτείνουν την επαφή τους με τις γνωριμίες τους από τον πραγματικό κόσμο, ποικίλλοντας ίσως λίγο και με γνωριμίες μέσω του διαδικτύου.
Είναι κι άνθρωποι που το διασκεδάζουν, αστειεύονται, ανεβάζουν ό,τι πιο χιουμοριστικό ή περίεργο χωρίς να τους απασχολεί ποιος διαβάζει τις αναρτήσεις τους θεωρώντας το μια ιδιωτική περιοχή, (που όμως δυστυχώς έχει διάτρητα όρια)
...και τέλος είναι εκείνοι που αναγνωρίζουν τη σημασία που μπορεί να αποκτήσει κάποια στιγμή στην πραγματική ζωή τους. Εκείνοι που ξέρουν ότι μια λάθος ανάρτηση, ένα άκυρο σχόλιο, ένας οποιοσδήποτε διάλογος θα μπορούσε να τους κοστίσει εάν διαβαστεί από τους λάθος αναγνώστες. Είναι εκείνα τα λάθη που κάνουμε και τα καταλαβαίνουμε όταν η αναρτηση μας διαβαστεί από τον εργοδότη ή τον υποψήφιο εργοδότη, ή κάποιον που προσδοκούμε την υποστήριξη του σε κάτι, ο,τιδήποτε. Είναι εκείνοι που προσέχουν το περιεχόμενο του τοίχου τους, προσπαθώντας να είναι πάντα ο καθρέφτης αυτου που θέλουν να παρουσιάσουν προς τα έξω, διαδικτυακά και πραγματικά.
Τί ταιριάζει σε κάθε άνθρωπο?
Λογικά αυτό που τον κάνει να νιώθει άνετα με αυτό που βλέπει δημοσιευμένο σε ένα μέσο που είναι δημόσιο, όσα μέτρα προστασίας της ιδιωτικότητας και να πάρει κάποιος.
...αυτό για το οποίο δεν νιώθει και κυρίως, δεν θα νιώσει άβολα ή άσχημα ούτε τώρα ούτε σε βάθος χρόνου, γιατί οι θεμελιώδεις διαχρονικές αρχές του δεν θίγονται.
...αυτό που θέλει να δείξει για τον εαυτό του, ό,τι κι αν είναι αυτό, αναγνωρίζοντας ότι κάποιοι από τους αναγνώστες μπορεί να δυσαρεστηθούν με αυτό που βλέπουν, αλλά θα ξέρει ποιών τη γνώμη υπολογίζει και ποιών όχι.
...αυτό που δεν τον πειράζει να μένει σε κοινή θέα, έστω φίλων, όταν ο ίδιος δεν είναι παρών.
Οι τοίχοι μας, οι διαδικτυακό χώροι που εκφραζόμαστε, εμείς, οι φίλοι μας, οι οικείοι μας, ειναι μια νέα πρόκληση.
Προσωπικά, από μια βαθύτερη διαστροφή ανάλυσης δεδομένων και παραμέτρων, υπολογίζω πάντα και την τελευταία λέξη, την τελευταία έννοια, την τελευταία ιδέα κι ακόμα περισσότερο όταν ο προορισμός είναι ο τοίχος ενός άλλου.
Γιατί εκεί, η ελευθερία του να γράφεις στο χρονολόγιο του είναι πιο περίπλοκη, πιο σοβαρή. Είναι ίσως επειδή ο φίλος μας, ο άνθρωπος που μας αφήνει να γράφουμε στο δικό του χώρο αξίζει την προσοχή μας, το σεβασμό μας, τη φροντίδα να μην αφήσουμε ίχνη ασυλλογισιάς που θα τον κάνουν να θέλει να τα αφαιρέσει.
...γιατί οι τοίχοι λένε τις δικές τους ιστορίες, ιστορίες επικοινωνίας, φιλίας, επαφής, αγάπης ανθρώπινης,
οι τοίχοι είναι οι καθρέφτες αυτών που γράφουν,
οι τοίχοι είναι η νέα μας μικρή δοκιμασία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου