Μπορεί μια δομημένη συλλογικότητα να είναι το μέλλον της ανθρώπινης κοινωνίας?

Η ιδέα μου ήρθε βλέποντας γι άλλη μια φορά κάποιες ταινίες επιστημονικής φαντασίας και το trailer γνωστού και μη εξαιρετέου παιχνιδιού ρόλων.
Σε πολλές περιπτώσεις οι άνθρωποι ως είδος ή ως πλανήτης έρχονται αντιμέτωποι με εξωγήϊνα είδη τα οποία έχουν μια πολύ ιδιαίτερη οργάνωση. Λειτουργούν δηλαδή ως κλειστή και δομημένη συλλογικότητα, επικοινωνούν άμεσα όλα τα άτομα του είδους μεταξύ τους χωρίς να μπορούν να κάνουν διαφορετικά, δηλ να αποκλείσουν αυτή τη ροή πληροφοριών κι εντολών και συνήθως ελέγχονται από μια κεντρική μορφή ζωής ή νόησης του είδους τους, που έχει τη μορφή ενός κεντρικού ανώτερου όντος ή μιας νόησης που μπορεί να βρισκεται σε μηχανικό περιβάλλον ή να ειναι καθαρή ενέργεια...

Ας αφήσουμε όμως τις τεχνικές λεπτομέρειες και ας σταθούμε στην ουσία.

Η ανθρώπινη κοινωνία χαρακτηρίζεται από την ελευθερία της βούλησης, την αυτοδιάθεση, αυτενέργεια και αυτεξουσιότητα των ανθρώπων,  όλες αυτές τις ενδείξεις ανεξαρτησίας που κάνουν την ανθρωπότητα άλλες φορές να μεγαλουργεί λειτουργώντας εθελοντικά για το κοινό καλό και άλλες φορές να αυτοκαταστρέφεται από ιδιοτελή κίνητρα.

Είναι άραγε η μοίρα της ανθρωπότητας, να παλινδρομεί εξαιτίας της ίδιας της ανεξαρτησίας των μελών της στον δρόμο προς την εξέλιξη?

Και τί ορίζουμε ως εξέλιξη για την ανθρωπότητα καθώς όλα της τα επιτεύγματα έχουν προσφέρει τις μεγαλύτερες  δυνατότητες έχοντας ταυτόχρονα καταστεί οι μεγαλύτερες απειλές για την ίδια της την ύπαρξη?

Μήπως μια διαφορετική δομή όπου το ατομικό επίπεδο θα ήταν περισσότερο εναρμονισμένο με το συλλογικό να μπορούσε να προωθήσει τη συλλογική συνείδηση και πρόοδο σε υψηλότερα επίπεδα?


Ή τελικά είμαστε καταδικασμένοι στην ανεξαρτησία μας με ό,τι αυτή μπορεί να μας φέρει?