προσφυγικά

Χάρηκα όταν διάβασα σήμερα για την απόφαση να χαρακτηριστεί «Μνημείο διατηρητέο το Συγκρότημα των Οκτώ (8) Προσφυγικών Πολυκατοικιών της λεωφόρου Αλεξάνδρας».
Το συγκρότημα αυτό αντιπροσωπεύει ένα κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας της πρωτεύουσας μας. Οι άνθρωποι, τα κτίρια, η αρχιτεκτονική, η φρέσκια πνοή κάποιων που ζουν και βιώνουν ακόμα το χώρο αξίζει να συνεχίσουν και να εξελιχθούν διατηρώντας τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους.

Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια, από τα μπαλκόνια του Αγίου Σάββα όπου η οικογένεια ζούσε τα σαβατοκύριακα μαζί με το άρρωστο τότε μέλος της, που χάζευα για ώρα τις πολυκατοικίες αυτές, προσπαθώντας να φανταστώ χώρους, χρόνους, ζωές.

Και παρά το γεγονός ότι κατοικούσα και κατοικώ σε προάστιο με την αίσθηση της γειτονιάς και την πολυτέλεια της αυλής που σκουπίζουμε φύλλα το φθινόπωρο, κοιτούσα με ενδιαφέρον τη γειτονιά που απλώνεται ανάμεσα στα κτίρια αυτά, με τους αυτόνομους δρόμους, τις εσωτερικές σχεδόν αυλές, την αυτάρκεια και συνολικότητα χώρων ζωής. Όταν μάλιστα μετά από χρόνια σε κάποιο έντυπο διάβασα για κάποιους που είχαν μετατρέψει τα διαμερίσματα σε σύγχρονες και λειτουργικές κατοικίες με διαχρονικά αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά, σχεδόν ζήλεψα.

Το επόμενο και πιο δύσκολο βήμα θα είναι τώρα η ουσιαστική αξιοποίηση του συγκροτήματος αυτού. Δεδομένου ότι μεγάλος αριθμός διαμερισμάτων ανήκει ήδη στο Δημόσιο, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί όχι φυσικά για μεγαλόστομες "ξύλινες" χρήσεις όπως πολιτιστικά κέντρα, κλπ κλπ κλπ αλλά να πάρει ζωή από ανθρώπους, απλά.
Μια ιδέα που έχει ακουστεί είναι η μετατροπή σε ξενώνα για τους συγγενείς των νοσηλευόμενων στον Άγιο Σάββα. Ενδιαφέρουσα ιδέα, ανθρώπινη, εφικτή, και με δεδομένην την ύπαρξη αποτελεσματικών και εργατικών εθελοντικών οργανώσεων που ασχολούνται με τους πάσχοντες στη χώρα μας, θα μπορούσε να γίνει γρήγορα εφαρμόσιμη και να δημιουργήσει νέα κύτταρα ζωής στο χώρο παράλληλα με τους ακόμα υφιστάμενους εκεί κατοίκους.

Απλά μακάρι...