...φοβάμαι

"Φοβάμαι για το παιδί μου και γιά κάθε παιδί που βγαίνει πια έξω, όχι στα Εξάρχεια, ούτε στη Γλυφάδα που κάνουν πεζές περιπολίες, ούτε στο Goody's της γειτονιάς μου...

Φοβάμαι αυτούς που έχουν φανερή εξουσία, φοράνε στολή, κρατάνε όπλο και δεν ξέρεις ποτέ αν ξέρουν να το χρησιμοποιούν, αν και τα δικά τους προβλήματα τους δεν έχουν φέρει στα έσχατα της αντοχής τους, εκεί στον πάτο όπου υπάρχει ένα όπλο...

Φοβάμαι αυτούς που έχουν την αφανή εξουσία, αυτούς που έχουν τα χρήματα, αυτούς που (γιατί κάποιοι είναι) γνωρίζουν και επικοινωνούν με όλους όσους απλά καταστρέφουν αγώνες μέσα από ριγμένες βιτρίνες...

Φοβάμαι αυτούς που εμείς εκλέξαμε να μας εκπροσωπούν και τους εκλέγουμε ξανά και ξανά, έρμαια των προβλημάτων μας, δέσμιοι των αναγκών που περιμένουμε να μας ικανοποιήσουν, κατακρίνοντας πρόσκαιρα την ομοθυμία τους στην θέσπιση παροχών προς τους εαυτούς τους, συγχωρώντας τους ίσως λίγο αργότερα στην αναμονή μιας χάρης, μιας εξυπηρέτησης, μιας ευνοϊκής ρύθμισης που θα μας σώσει από το γκρεμό...

Φοβάμαι εμάς τους ίδιους, γιατί φοβόμαστε.

Υ.Γ. Δεν ξέρω εάν όσοι λεηλάτησαν καταστήματα (γιατί οι καταστροφείς είναι μάλλον άλλη ιστορία που εκτιμώ ότι δεν έχει να κάνει με αγώνες, με μαθητές και όνειρα) ήταν αυτοί που δεν θα είχαν τη δυνατότητα να αποκτήσουν τα αγαθά αυτά και αποφάσισαν απλά να τα πάρουν αφού μπορούσαν, με ακυρωμένη και τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια τους από τα πιεστικά κελεύσματα του κατακλυσμιαίου καταναλωτισμού ή αν ήταν απλά κλέφτες που θα τα προωθήσουν αργότερα στις κατάλληλες αγορές. Και στις δύο περιπτώσεις νομίζω ότι έχουμε ένα πρόβλημα που ξεκινάει από τα σπίτια μας."

Φοβόμαστε λοιπόν...

Φοβόμαστε να αφήσουμε τα παιδιά μας να βγουν έξω από το σπίτι. Τα αφήνουμε γιατί δε μπορούμε να κάνουμε αλλοιώς, αλλά φοβόμαστε, τρελαινόμαστε μέχρι να γυρίσουν πίσω.

Γιατί τα δικά μας παιδιά είναι εκείνα που ανέβασαν απλά την κουκούλα του φούτερ γιατί δε φοράνε κράνος, γιατί τα δικά μας παιδιά είναι εκείνα που προσφέρουν λουλούδια επειδή τα μάθαμε να μην πετάνε πέτρες.

Όλα αυτά τα παιδιά είναι δικά μας.

Βέβαια, για να μην κρυβόμαστε, και τα άλλα παιδιά δε φύτρωσαν, απλά παρασύρθηκαν, σπίτια, παιδιά, οικογένειες, αρχές, αξίες, φιλότιμο, συντριπτικές συνθήκες μικρών ή μεγάλων προβλημάτων και τραγωδιών τα οδήγησαν στην ανομία.

Είναι παιδιά όμως. Και ό,τι κάνουν εμείς το προκαλέσαμε, ό,τι λένε, εμείς το προφέραμε πρώτοι.