Τί είναι η ουτοπία?
Η κατάσταση εκείνη που τα πάντα είναι τέλεια και δεν χρειαζόμαστε τίποτα παραπάνω πλέον?
Η κατάσταση που έχουμε ένα πραγμα μόνο που μας γεμίζει σε βαθμό που να μη θέλουμε, να μη μας λείπει τίποτε άλλο?
Ή μήπως μικρές, πεπερασμένες στο χώρο και στο χρόνο καταστάσεις που μας δίνουν στιγμές πληρότητας, συγκίνησης, φόρτισης για το επόμενο άλμα στο κενό?
Είναι η ουτοπία κοινή για όλους ή μήπως ο καθένας μας ψάχνει τη δική του, με αποτέλεσμα κάπου κάποτε κάποιες ουτοπίες να είναι αλληλοσυγκρουόμενες και γι αυτό αλληλοαναιρούμενες και γι αυτό τελικά, όχι ουτοπίες?
Ανήκα πάντα στην τρίτη κατηγορία, έψαχνα για μικρές νησίδες ουτοπίας, και ούτε, για μικρές πραγματικότητες όμορφων συναισθημάτων, συγκινήσεων, σκέψεων, δημιουργιας... και κάποιες φορές ήμουν τόσο τυχερή που τις έβρισκα.
Μόνο που οι μικρές ουτοπίες είναι πεπερασμένες στο χώρο και τον χρόνο, τελειώνουν, απότομα ή σταδιακά, αλλά τελειώνουν κι αφήνουν από γλυκειά νοσταλγία μέχρι πληγές κάποιες φορές, από αυτές που μπορεί να μας κάνουν να αναρωτηθούμε για το πότε ξανά θα αναζητήσουμε μια μικρή νησίδα ουτοπίας...
...απλά, κάποιοι έχουμε την τρέλα να συνεχίζουμε την αναζήτηση, να ξέρουμε πως η ζωή μας χρειάζεται τις μικρές νησίδες ουτοπίας όπου μπορούμε να επαναφορτιστούμε για τη μεγάλη τρελή πορεία μας στον κόσμο.
Η κατάσταση εκείνη που τα πάντα είναι τέλεια και δεν χρειαζόμαστε τίποτα παραπάνω πλέον?
Η κατάσταση που έχουμε ένα πραγμα μόνο που μας γεμίζει σε βαθμό που να μη θέλουμε, να μη μας λείπει τίποτε άλλο?
Ή μήπως μικρές, πεπερασμένες στο χώρο και στο χρόνο καταστάσεις που μας δίνουν στιγμές πληρότητας, συγκίνησης, φόρτισης για το επόμενο άλμα στο κενό?
Είναι η ουτοπία κοινή για όλους ή μήπως ο καθένας μας ψάχνει τη δική του, με αποτέλεσμα κάπου κάποτε κάποιες ουτοπίες να είναι αλληλοσυγκρουόμενες και γι αυτό αλληλοαναιρούμενες και γι αυτό τελικά, όχι ουτοπίες?
Ανήκα πάντα στην τρίτη κατηγορία, έψαχνα για μικρές νησίδες ουτοπίας, και ούτε, για μικρές πραγματικότητες όμορφων συναισθημάτων, συγκινήσεων, σκέψεων, δημιουργιας... και κάποιες φορές ήμουν τόσο τυχερή που τις έβρισκα.
Μόνο που οι μικρές ουτοπίες είναι πεπερασμένες στο χώρο και τον χρόνο, τελειώνουν, απότομα ή σταδιακά, αλλά τελειώνουν κι αφήνουν από γλυκειά νοσταλγία μέχρι πληγές κάποιες φορές, από αυτές που μπορεί να μας κάνουν να αναρωτηθούμε για το πότε ξανά θα αναζητήσουμε μια μικρή νησίδα ουτοπίας...
...απλά, κάποιοι έχουμε την τρέλα να συνεχίζουμε την αναζήτηση, να ξέρουμε πως η ζωή μας χρειάζεται τις μικρές νησίδες ουτοπίας όπου μπορούμε να επαναφορτιστούμε για τη μεγάλη τρελή πορεία μας στον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου