Πώς τον λεν, πώς τον λεν τον ποταμό...

Εννοείται πως δεν το πολυέχουμε καταλάβει μέσα στο χαμό, αλλά η Εθνική Πινακοθήκη είναι κλειστή λόγω έργων επέκτασης του κτιρίου της... 

Μιας επέκτασης που από ό,τι φαίνεται έπεσε στη λίμνη των κύκνων... καθώς χρησιμοποιήθηκε μια παλιά γεωτεχνική μελέτη και τα υπόγεια νερά βρέθηκαν μόνο 7-10 μέτρα ψηλότερα από εκεί που τα περίμεναν. 

Περισσότερα σε ένα αναλυτικό αλλά όχι κουραστικό άρθρο που βρήκα στην Καθημερινή από το οποίο θα ήθελα να κρατήσω ένα μόνο στοιχείο. 

Δεν είναι το ότι χρησιμοποίησαν μελέτη από τη δεκαετία του '90,
δεν είναι το ότι το έργο θα πάει μοιραία πίσω στους χρόνους υλοποίησης, 
δεν είναι το ότι εξίσου μοιραία θα ανέβει το κόστος που καλύπτεται εν μέρει και από ιδιωτική χορηγία, 
δεν είναι το ότι (ξανά) μοιραία θα εκτεθούμε καθώς το υπόλοιπο του κόστους είναι ενταγμένο στο ΕΣΠΑ και θα πρέπει να εξηγηθούν ενώπιον της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας οι καθυστερήσεις, οι αλλαγές, όπως και η αναμενόμενη αύξηση των απαιτούμενων κονδυλίων, 

Είναι το ότι 

Το έργο βρίσκεται στην οδό Μιχαλακοπούλου, εκεί που ο υδροφόρος ορίζοντας οφείλεται στην κοίτη του σκεπασμένου Ιλισσού ποταμού, 
και οι πόλεις από τα πανάρχαια χρόνια αναπτύσσονταν γύρω από τα ποτάμια τους, 
τα αξιοποιούσαν για τις μεταφορές, 
τα φρόντιζαν για την ομορφιά τους 
και το δώρο του φρέσκου νερού που κυλούσε (έστω και αν τα έκαναν οχετούς με τη βιομηχανική επανάσταση, σιγά σιγά επανέρχονται κάποια μαζί με τα μυαλά των ανθρώπων),
κάποτε καταλάβαιναν και τη σημασία που έχουν τα ποτάμια στη ρύθμιση του κλίματος των πόλεων, με την ένταξη του κύκλου του νερού στο χώρο... 

παντού εκτός από την Αθήνα. 
Όπου τα ποτάμια κρύφτηκαν, μπαζώθηκαν, σκεπάστηκαν, περιορίστηκαν, υποβαθμίστηκαν...

και μετά μας εκδικήθηκαν.

Με τις πλημμύρες, με τα ξεπετάγματα υπόγειων υδάτων που δε βρίσκουν δίοδο, τώρα με την αναπόφευκτη καθυστέρηση και  ό,τι άλλο προκύψει στο έργο της Εθνικής Πινακοθήκης.

(Όχι επειδή ασχολούνται με μας, αλλά επειδή οι κύκλοι της φύσης και των στοιχείων της είναι έξω και πέρα από τον έλεγχο μας, επειδή ό,τι και να κάνουμε, θα είναι εκεί και απλά θα πληρώνουμε τα λάθη και τη ματαιοδοξία μας να επηρεάσουμε στο μέγιστο βαθμό το φυσικό μας περιβάλλον...) 

Και φυσικά, αντί να ανακρούσουμε πρύμναν και να προσπαθήσουμε να σώσουμε ό,τι σώζεται από τον υδάτινο πλούτο της Αττικής που θα μπορούσε να την κάνει ένα μικρό παράδεισο, αντί να το ξεθάψουμε, να το διατηρήσουμε και να το αναδείξουμε,  εμείς συνεχίζουμε απτόητοι, ακάθεκτοι και ανοήτως σίγουροι για τον εαυτό μας και το λάθος μας.

...όσο για τον Ιλισσό, τον θεό Ιλισσό των αρχαίων Αθηναίων, πάλι καλά που υπάρχει και το τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι που τραγουδήθηκε (πριν από τη Νάνα Μούσχουρη και τη Μελίνα Μερκούρη) από τη Μαργαρίτα Παπαγεωργίου στον "Δράκο" του Νίκου Κούνδουρου το σωτήριον έτος 1956.