"Γαλλικά"

Σημερινό περιστατικό, να είναι και φρέσκο.
(αν και πρέπει να εξομολογηθώ ότι πολύ καιρό θέλω να γράψω γι αυτό, αφού έχω εξαντλήσει σχεδόν τις σχετικές συζητήσεις με πολύ κόσμο)

Λεωφορείο-φυσαρμόνικα λοιπόν, το πρωί,  από εκείνα που κάνουν τα μακρινά παραθάλάσσια  δρομολόγια των νοτίων προαστίων. 

Ξαφνικά, ένας από τους επιβάτες, έχοντας θεωρήσει βάσιμα ή όχι πως οι καθήμενοι μπροστά του τον είχαν προσβάλει περνάει στην αντεπίθεση με ένα ευρύτατο υβρεολόγιο το οποίο ποίκιλλε με διάφορες εκφράσεις από αυτές που περιγράφουν γλαφυρά και φυσικά τιμητικά τις γενετήσιες λειτουργίες.
Συνέχισε για ώρα. Μονολογούσε, καθώς κανείς από τους εμπλεκόμενους στο περιστατικό δεν του απαντούσε και η ένταση του λεξιλογίου κλιμακωνόταν μέχρι τη στιγμή που εγώ τουλάχιστον κατέβηκα και δεν είδα την όποια κατάληξη. 

Το φλέγον ζήτημα (για να μην το ξεχάσω) ήταν το άνοιγμα ή όχι ενός παραθύρου και ο αέρας που έμπαινε μέσα, αλλά όπως γίνεται συχνά, αυτό που έμεινε ήταν η εντύπωση που άφησε ο επιβάτης αυτός όταν θεώρησε πως είχε αρκούντως προστατεύσει την τιμή του.

Τί είχε καταφέρει όμως?
Μια τρύπα στο νερό. Μη σας πω και μαύρη τρύπα, έτσι για να καταλάβετε το μέγεθος. 

Γιατί βρίζουμε?
Γιατί τόσο εύκολα κι αβασάνιστα εκτοξεύουμε φράσεις χυδαίες, προσβλητικές, που εκμηδενίζουν πρώτα από όλα τη δική μας προσωπικότητα και στοχεύουν ευθέως στην αξιοπρέπεια του άλλου ως άτομο και όχι στην όποια τυχόν λέξη ή πράξη του προκάλεσε την αντίδρασή μας?

Κάποιοι λένε πως έτσι ξεσπάνε, πως βγάζουν τα νεύρα τους.
Ο αντίλογος?
Η ίδια η ελληνική γλώσσα. Πολυάριθμες λέξεις και φράσεις ικανές να καταφέρουν εξαιρετικά χτυπήματα, πάνω και κάτω από τη ζώνη, γιατί όχι, και χωρίς να ανοίξει μύτη, λεξιλογικώς τουλάχιστον.

Κάποιοι άλλοι λένε ότι έτσι τους βγαίνει.
Ο αντίλογος?
Σε κανέναν δε βγαίνει. Κανείς δε γεννιέται με το βρισίδι στο στόμα και κυρίως στο μυαλό του. Ακόμα και αυτοί που είναι θύματα της τραγικής τακτικής κάποιων γονέων να βάζουν τα πολύ μικρά παιδιά τους να επαναλαμβάνουν χοντράδες επειδή ακούγεται "χαριτωμένο", ακόμα κι αυτοί μπορούν  να ξεφύγουν από το παιδικό βίωμα, να αλλάξουν συνειδητά και να εκφραστούν διαφορετικά, όσο   βίαιη και αν χρειαστεί να είναι η αντίδραση τους.

Μια άλλη μερίδα ανθρώπων θεωρεί ότι μόνο έτσι γίνονται  σεβαστοί, κατανοητοί.
Ο αντίλογος?
Μα εδώ δεν υπάρχει καν λόγος. Ουδέποτε έχω συναντήσει άνθρωπο που να άλλαξε μυαλά, γνώμη,  νοοτροπία, ή έστω θέση στο πάρκινγκ (το έχω δει και αυτό δυστυχώς), επειδή του το είπαν με φωνές και ύβρεις. Να φοβήθηκε ίσως, να έκανε τακτική υποχώρηση για να ανασυνταχθεί, επίσης, αλλά να κατανόησε, αποδέχθηκε, ενστερνίσθηκε κάτι που του επιβάλλεται με λεκτική βία, ποτέ. Λογικό δεν είναι? Όταν προσβάλλεται κάποιος με τέτοιον τρόπο, μπορεί να υποχωρήσει προσωρινά, μέσα του όμως έχει θιχτεί και απλά θα αντιδράσει μόλις έχει την ευκαιρία.

Γιατί λοιπόν βρίζουμε?
Γιατί υποβιβάζουμε τον ίδιο μας τον εαυτό σε κάτι βίαιο και  συνήθως χυδαίο, αφού οι χειρότερες βρισιές αναφέρονται στον υποβιβασμό της ερωτικής πράξης?
Τί είναι αυτό που μας οδηγεί τόσο εύκολα στην άλλη όχθη μιας συμπεριφοράς που θα μπορούσε να είναι όχι ιδεώδης, όχι στρωμένη με ροδοπέταλα, αλλά τουλάχιστον πιο αξιοπρεπής προς τον εαυτό  μας και τους συνανθρώπους μας όσο και αν μας αναγκάζουν να αντιδράσουμε εναντίον τους?